Pride-week niet jouw cup of tea?
Ik tel de dagen af en dat is niet alleen vanwege het feestje!
Voor de Canal Parade, de botenparade door de Amsterdamse grachten die op de eerste zaterdag van augustus traditiegetrouw het einde van de Pride-week inluidt, offer ik met liefde mijn vakantie op. Want tijdens de Canal Parade staan wij altijd op het dak van een woonboot in de Prinsengracht waar het hele LHBTIQ+-circus, varend onder de regenboogvlag, voorbijtrekt. Ik zie ernaar uit, tel de dagen af en regel al lang van tevoren oppas voor de honden om zeker te zijn dat ik niets zal missen. Dat ik van een feestje houd valt niet te ontkennen – en wat een feest is dat! Maar toch is dat het niet alleen waarom de eerste zaterdag van augustus me heilig is. Pride-week is immers zoveel meer dan een feestje. Pride-week is nuttig en noodzakelijk en er gaat een wereld van moed en eenzaamheid, van lef en je kop uit durven steken achter schuil.
Toen in 2012 de eerste Turkse boot meevoer die van het Oosterdok tot aan het Westerdok één grote staande ovatie kreeg, stond ik met kippenvel over mijn hele lichaam en tranen in mijn ogen mee te klappen. Want in Nederland wonen naar schatting 20.000 homoseksuelen en lesbiennes van Turkse afkomst die door het taboe dat in hun cultuur op homoseksualiteit rust, onzichtbaar blijven. De mannen en vrouwen op die eerste Turkse boot hadden het aangedurfd. Omdat die mannen en vrouwen eindelijk wilden kunnen zijn wie zij zijn. Ook als dat zou betekenen dat ze bij hun familie niet langer welkom waren – wat zeer waarschijnlijk is. En dat te durven, dat vergt moed.
Dit jaar vaart de Syrische Lia mee. Lia (20) vluchtte acht jaar geleden, toen nog een jongen, naar Nederland en bezocht in 2019 voor het eerst de Canal Parade. Vanuit Enschede, waar ze bij haar ouders woonde, nam ze de trein naar Amsterdam. Onderweg kleedde ze zich om. Want haar ouders mochten haar onder geen beding in meisjeskleding zien. Inmiddels zit Lia midden in transitie. Dat ze er, ondanks dat het in haar cultuur niet geaccepteerd wordt, toch mee naar buiten durft te treden, daar is moed voor nodig. Maar Lia kan niet anders. Want Lia kan niet langer ontkennen wie ze is.
Elk jaar weer zijn er mensen – beschaafde mensen uit mijn eigen omgeving waaronder mijn vrienden, familie of goede buren – die zich afvragen waarom ik daar op dat dak van die woonboot ga staan, want ze moeten er werkelijk niet denken. Omdat het nodig is, zeg ik dan. Heel veel, veel te veel mensen mogen niet zijn wie ze zijn en tijdens Pride-week en de Canal Parade wordt er een lans gebroken voor iedereen, lesbienne, homo, biseksueel, transgender, intersekse, queer en wat al niet meer zij, die worstelt en nog niet durft.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
