‘Opeens zat ik als een kleine jongen te huilen voor de buis.’
‘Het laatste seizoen van The Crown – een aanrader van de eerste categorie trouwens! – bracht de herinnering terug. Of eigenlijk: de scene waarin Charles en Diana een bezoek brengen aan de kostschool van hun kind. Bij het afscheid staat William erbij alsof hij elk moment in tranen uit kan barsten. Diana knuffelt hem, Charles staat er wat bij te schutteren. En met een ‘we zien je met Kerstmis’ laten ze William achter. Hij moet het er maar mee doen.
Ik ben zelf vroeger ook op een internaat gedumpt. Mijn ouders waren uit elkaar. Mijn vader had het nogal druk met zichzelf en mijn moeder hield er een innige relatie met de fles op na. Het eerste jaar modderde mijn vader met me aan. Bracht me ’s ochtends weliswaar met de auto naar school als ik te laat was, maar dan in zijn ochtendjas en op zijn pantoffels zodat hij daarna nog even terug naar bed kon. Mijn juf op school – ik zat in de vierde klas – had de zaak aanhangig gemaakt omdat die zich ernstig zorgen maakte en ik steeds onhandelbaarder werd. Ik denk dat het voor mijn vader een kwestie van kiezen of delen was en dat hij ervoor koos om me op het jongensinternaat in Zeist te doen waar vooral kinderen van schippers en expats zaten.
Ik ging er kapot. Heimwee naar mijn moeder die zich überhaupt niet meer met me bemoeide, heimwee naar mijn vader, mijn vriendjes, mijn eigen kamer en mijn eigen spulletjes. Na een week of drie zat ik bij het raam in wat de recreatiezaal werd genoemd. We speelden er spelletjes en dronken er een kopje thee. Het raam zag uit op het bordes en onder aan dat bordes zag ik precies dezelfde auto stoppen als waar mijn vader in reed – een grijze Ford Taunus nota bene. Mijn hart maakte een sprongetje bij het zien van de auto en barstte van vreugde zowat uit elkaar toen ik mijn vader zag uitstappen en het bordes zag beklimmen.
Hij kwam me ophalen! Dat kon niet missen.
Heel stil en heel lang bleef ik zitten wachten. Totdat ik mijn vader weer naar buiten zag komen, in zijn auto zag stappen en weg zag rijden. Hij was die dag alleen maar gekomen, zo bleek heel veel later, voor een gesprek met de directeur. En hij had het blijkbaar niet nodig gevonden om me zelfs maar even gedag te zeggen. Ik denk dat hij mijn hart en mijn zelfvertrouwen die dag brak. Hoeveel pijn dat deed voelde ik weer toen ik die kleine William daar zag staan in The Crown. Opeens zat ik als een kleine jongen te huilen voor de buis.’
Pieters naam is vanwege privacy gefingeerd. Zijn echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
