Niet dat alle kleintjes het doen hoor, maar ik ben er genoeg tegengekomen die het toch even niet konden laten. Gaat als volgt: ‘Weet je wat ik niet mag zeggen van m’n moeder?’ En dan komt meteen het hele arsenaal aan lelijke en vieze woorden er uitrollen. Niet dat ik het zelf ooit gedaan heb als kind hoor, was ik veel te braaf voor. Ja, echt! Geloof je bijna niet hè?
Tegenwoordig bekruipt het gevoel van die kleintjes me zo af en toe ook. Want ineens mag er heel veel niet meer gezegd worden. En mogen er ook heel veel grappen niet meer gemaakt worden. En mag je je niet verkleden als bepaalde mensen. Niet dat er echt iets verboden is hoor. Neeeee… dat gebeurt niet in dit land. We leven in een vrij land tenslotte.
Gisteren hadden we op de redactie nog een vette discussie. Over wat je wel en niet mag zeggen. Ik had een flauwe grap gemaakt, die ik hier niet ga herhalen, over iemand die nogal raar liep te zingen bij ons in de keuken. Hij kon ook echt niet, die grap. Danique vertelde toen dat haar vriendinnen vonden dat ze niet als Beyoncé verkleed naar Halloween mocht. Ik moest even nadenken wat daar de reden van kon zijn, maar ik ben er intussen achter. Ook hoe het tegenwoordig heet. Het heet niet ‘verbod’ maar PC, zoals Danique zei. PC? Politiek Correct dus.
Grom. Je zou er aandrang van krijgen om je als klein kind te gaan gedragen. Maar ik doe het niet. Ik houd me in. Al kost het af en toe moeite. PC. PC. PC. Moet ik niet vergeten.
