Waarom de paskamerselfie van Yara Michels van levensbelang is
Open je Instagram en het regent baby’s en buiken.
Open je Instagram en het regent baby’s en buiken. Prachtig dat nieuwe leven dat influencers met je delen, maar zoals zo vaak online wordt ook hier een regelmatig een filter overheen geworpen. We zien verse moeders twee weken later alweer op een bootje naar Formentera dobberen, slurpend aan een oester en met een buik zo plat als een aanrechtblad.
En alles alsof het niets is. Quotes als ‘Door mijn borstvoeding vlogen de kilo’s eraf. Ik smolt gewoon’ of: ‘Ik ben na mijn bevallingen eigenlijk slanker dan daarvoor en ik doe er helemaal niets aan’ vliegen je om de oortjes. Nu is het niet zo dat ik twijfel aan de oprechtheid van deze opmerkingen (sommige mensen hebben nu eenmaal zo’n lichaam), maar echt helemaal realistisch is het allemaal niet. Voor de meeste vrouwen duurt het negen maanden om te ontzwangeren en om dat lichaam weer een beetje terug te laten deuken. Het is ook niet ondenkbaar dat sommige zaken blijvend veranderen. Striae, een litteken, een scheurtje, dat werk.
En daarom weet ik niet waar ik moet beginnen met het bejubelen van Yara Michels in het algemeen en haar paskamerselfie in het bijzonder. Wat we zien? Een prachtige vrouw die zich probeert in een jeans te persen die vroeger waarschijnlijk om haar benen had gedanst en waar nu een enorme ruimte zat tussen knoop en knoopsgat. Ik ken deze frustratie.
Ik kocht voor mijn zwangerschap een gouden jasje van By Malene Birger, een favoriet. Na mijn bevalling deed ik het weer eens aan. Het zat wat strakker bij de bovenarmen, maar dat was te doen. Maar ook hier moest er een brug gebouwd worden om knoop en knoopsgat bij elkaar te brengen. Het verbaasde me, want ik was wel weer op mijn oude gewicht. Er was vast iets met het jasje gebeurd, zo dacht mijn optimistische ik, want het was onmogelijk dat mijn lichaam zo was veranderd. Het knoopje zat namelijk meer ter hoogte van mijn ribben en niet bij mijn buik en mijn dochter had toch niet onder mijn ribben gezeten?
Het jasje ging terug de kast in om het negen maanden later weer eens tevoorschijn te halen toen ik, voor het eerst zonder kind, naar New York ging voor een interview. En daar gebeurde ineens het onverwachte: knoop en knoopsgat vonden elkaar in een vloeiende beweging. Het was dus waar wat ze zeiden: je lichaam moet tijd hebben om terug te veren. Bij de een duurt dat misschien een week, bij de ander een jaar en bij weer een ander gebeurt het misschien wel nooit helemaal. Daarom is het dapper wat Yara deed. Het biedt een beetje troost. En realiteitszin. Want niets is wat het lijkt. En al helemaal niet op Instagram.
Amen.
Door: May-Britt Mobach
