Pas nu hij moet stoppen waardeer ik de teksten van Rob de Nijs
Gisteren was zijn aller allerlaatste optreden in een stampvol Ziggo Dome. Een breekbare Rob de Nijs zong nog een keer zijn allermooiste liedjes.
Ik was er niet bij, helaas, want als ik de recensies mag geloven was het een geweldig mooi en emotioneel afscheid van een eeuwig jonge zanger die gegrepen werd door de klauwen van parkinson. Na een carrière van zestig jaar moet hij nu stoppen omdat het gewoon niet meer gaat. Ook gisteren wist hij de zaal weer ademloos te laten luisteren naar zijn prachtige liedjes, gezongen door de master himself en door zijn gasten Claudia de Breij, Sanne Wallis de Vries, Paskal Jakobsen (van Bløf) en Trijntje Oosterhuis. In het publiek veel generatiegenoten die al veel langer dan ik doorhadden wat een schitterende muziek Rob de afgelopen decennia heeft gemaakt.
Misschien heeft het met mijn eigen leeftijd te maken dat ik veel beter snap waar bijvoorbeeld het o zo rake ‘Foto van vroeger’ over gaat.
Alleen zijn of eenzaam hoe kon ik dat kennen
Ik hoefde alleen maar naar huis toe te rennen
Met een gat in m’n kop en m’n broek vol met scheuren
Mijn moeder was thuis dus wat kon me gebeuren
Als me het leven tegenzit, denk ik aan die tijd
Al werd ik nooit een Ivanhoe, raakte het kind niet kwijt
Is het dat ik zelf ook een beetje opschuif nu mijn kinderen het huis uit zijn en ik de mantelzorger voor mijn ouders ben? Of is het dat ik terugkijk en zie hoe hard de afgelopen 53 jaar gegaan zijn, jaren die helaas nooit meer terugkomen. Of is het dat Rob zelf nooit oud werd en een soort magische, leeftijdloze rocker bleef? Een voorbeeld voor de jaren die voor me liggen? Ik zit er soms met tranen in mijn ogen naar te luisteren, zo mooi vind ik het nu.
Vroeger, toen ik jonger was, hoorde ik hem heus wel op de radio, maar toen luisterde ik vast met heel andere oren want ik heb nooit een cd van hem gekocht of hem ergens live zien optreden. Echt een gemiste kans, bedenk achteraf, nu het te laat is, omdat het doek voor Rob definitief gevallen is. Gelukkig is er Spotify en kan ik al deze juweeltjes nog jaren keer op keer beluisteren.
Beeld: Instagram Rob de Nijs
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
