Voor Eva zal het trauma ‘pappa’ een leven lang duren.
‘December zal nooit meer hetzelfde zijn en de feestdagen nooit meer feestelijk. Het trauma ‘pappa’ zal er eeuwig een schaduw over blijven werpen. Het trauma ‘pappa’ liep ik zeven jaar geleden op. Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Het is niet voor niets dat ze er niet bijzeggen hoeveel tijd, denk ik er dan achteraan. Wie weet komt er een dag dat ik ermee kan leven. Dat er een dag komt dat dit geen pijn meer doet, daar geloof ik niet in.’
‘De donkere dagen voor kerst waren altijd al een crime bij ons thuis. Pappa’s gemoed was dan niet zomaar zwaar, wat we wel gewend waren, maar inktzwart. Het hing als een donderwolk boven ons gezin. We gingen er allemaal door op onze tenen lopen. Probeerden zo onzichtbaar mogelijk te zijn om het voor hem niet erger te maken. Want we wisten dat hij het niet kon helpen dat hij zo was. Daar waren we al van doordrongen toen we nog klein waren. ‘Pssst,’ zei mijn moeder dan, ‘stil voor pappa.’ En dan wisten wij dat het weer zover was.’
‘Die bewuste kerst was, voor ons doen, buitengewoon goed verlopen. Kerstavond met pakjes waar mamma heel erg haar best voor had gedaan en eerste kerstdag fondue zodat we allemaal wat te doen hadden aan tafel en de stiltes ons niet al te pijnlijk zouden vallen. Pappa had zelfs nog een poging gedaan om een grapje te maken. Kan je nagaan, zouden we er later over zeggen. En toen, voordat we op tweede kerstdag aan tafel zouden gaan, zei hij dat hij nog even naar de schuur zou gaan. Een beetje klussen, wat hij wel vaker deed. ‘Laat hem maar even aanrommelen,’ heette dat. Dat was goed voor hem en gaf ons even wat lucht.’
‘Het duurde lang, die dag, dat hij wegbleef. En ik voelde me sowieso al de hele dag heel erg onrustig, dus ging ik kijken. De deur van de schuur wilde niet open. Ik riep hem. En nog eens en nog eens. De onrust was paniek geworden. Blinde paniek toen hij niet antwoordde. Ik ramde en trapte als een idioot tegen de deur aan. Toen schoot ie open. Wat ik daar zag werd mijn ergste nachtmerrie. Pappa bungelde aan het touw dat altijd al om die balk gedraaid had gezeten. Hij had het om zijn nek gedaan en het had zijn nek gebroken. De tafel waarop hij was gaan staan om dat voor elkaar te krijgen, lag verderop. Pappa’s gezicht was blauw aangelopen. Zijn ogen stonden vreemd en bol en zijn tong hing een beetje uit zijn mond.’
‘We hebben later alles afgezocht naar een afscheidsbrief. Maar eigenlijk wisten we het wel. Hij had er een einde aan gemaakt omdat het leven ondraaglijk voor hem was. Dat had niets met ons te maken. Dat zat in hem.’
Eva’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
Dit afgelopen malle coronajaar groeide Franska.nl heel erg hard. We kregen er ontzettend veel nieuwe lezeressen bij en daar zijn we natuurlijk hartstikke trots op. Voor al die nieuwe leukerds herhalen we de mooiste artikelen die we de afgelopen jaren voor de feestdagen schreven. Dit was er een van.
