Over Bernardo

 

Bernardo Bertolucci is niet meer. De regisseur met de mooiste naam, heeft het leven verlaten.

 

Groots was hij, maar niet rimpelloos. Tijdens College Tour vertelde hij dat hij tijdens de opnames van Last Tango in Paris Marlon Brando had gevraagd om zijn tegenspeelster met opzet aan te randen. Dat zou de film namelijk ontzettend ten goede komen. Ik griezelde ervan. Er gaan meer #metoo-verhalen over de regisseur. Iets met boter en anale penetratie. Een grote geest met zwarte spelonken.

 

Toch heb ik een mooie herinnering aan Bernardo Bertolucci. Zijn film de Sheltering Sky draaide in een kleine bioscoop in onze stad. Zelden ging ik met mijn zoon naar de bioscoop, maar deze dag gingen we. Hij en ik. Ik keek naar rechts en vond hem ineens groot. Een man in wording. Hij pakte mijn hand en kneep er even in. Gezellig, mam.

We verloren ons in het verhaal van het echtpaar Moresby dat de woestijn van Marokko intrekt en in plaats van avontuur een beproeving van hun relatie vindt.

 

We zijn er stil van als we de bioscoop uitlopen. Zoveel schoonheid, zoveel gedachten. In de auto zwijgen we, al is daar weer dat vertrouwde knijpje in mijn knie. Leuk was het, mam. Eenmaal thuis gaat mijn zoon meteen naar zijn kamer. Zoveel gedachten van de film heeft hij. Hij moet het even in laten werken.

 

Ik ben trots op mijn zoon die zachtjesaan man wordt. Intelligent, stabiel en nu ook zo nadenkend over de zin van het leven. Trots en tevreden val ik in slaap.

 

Als ik de volgende ochtend in de keuken thee inschenk, komt mijn zoon binnen. Zijn haar warrig, zijn badjas half open. Ik ben benieuwd wat zijn ideeën over de film zijn na er een nachtje over geslapen te hebben. Hij gaat zitten als mijn man vraagt hoe de film was. ‘Ik ben er nog een beetje stil van’, zegt mijn zoon. Ik knik weer trots. ‘Wat had díe vrouw mooie borsten!’

Bernardo Bertolucci

 

 

Door: Pleuntje van der Horst

Door: Pleuntje van der Horst