Opruimen, ho maar
Als puber waren mijn kinderen nou niet de allernetsten. Mijn huis was altijd een verzamelpunt van jassen, tassen, verfrommelde schoolbrieven en andere rommel.
Thuis na school was het jas op de bank, schoenen ernaast, tas in een hoek. Op hun slaapkamers konden schoolspullen, gedragen kleding en make-up prima op de grond bivakkeren. En opruimen, ho maar. Al mopperde ik nog zo hard, daar veranderde niks aan. Onder hun bedden vond ik regelmatig lege chipszakken, snoeppapiertjes en boterhammen die ze op school niet hadden opgegeten en vervolgens enigszins groen uitgeslagen waren. Uiteraard tussen de sokken en onderbroeken die ze tot dat moment kwijt waren geweest.
Inmiddels wonen ze alle vier op zichzelf. En surprise, surprise, hun huizen zijn keurig. Zelfs mijn oudste dochter, die een kleintje van bijna twee heeft en een fulltime baan, weet haar huis netjes opgeruimd en brandschoon te houden. Mijn jongste dochter heeft een witte bank (hoe hou je in godsnaam een bank wit?) en onze benjamin is net naar een nieuw appartement verhuisd. Waar zijn studentenkamer nog een bende was, koopt hij nu plantjes en kussentjes om het gezellig te maken.
Maar op het moment dat ze over de drempel van hun ouderlijk huis stappen, veranderen ze weer in de kinderen van vroeger. De jassen hangen over de stoel, tassen staan in de woonkamer op de grond, als de meiden zich op gaan tutten ligt de hele tafel vol make-up, stijltangen en andere frutsels. Overal in huis is het licht aan (net als vroeger is het nog steeds te veel moeite om een lichtknopje om te zetten) en als ze allemaal gedoucht hebben, heb ik geen handdoek meer in de kast liggen. Het thuisgevoel is dan meteen weer helemaal terug. Nu ben ik zelf ook niet zo opruimerig, en stiekem vind ik het wel gezellig zo. Als vanouds. In hun eigen huis zijn ze volwassen, bij mij weer even kind.
Alhoewel… mijn oudste zoon vertelde laatst dat hij zich erover verbaasde dat het appartement waar hij en zijn vriendin wonen nooit stoffig wordt. ‘Echt ma, ik dacht dat wij een appartement hadden dat niet stofte. Tot ik erachter kwam dat Eline dat altijd doet…’ Nog niet helemaal volwassen dus.
