Zus aan de telefoon, ik in Italië, zij veilig in Nederland: ‘Weet je zeker dat het geen garden snake was?’ Zie je wel, ze lijkt gewoon op m’n vader, er moeten altijd grappen gemaakt worden. In Toscane maken we altijd iets te lange wandelingen. Met als doel een dorpje waar we dan kunnen lunchen. Dat hebben we na zo’n ontbering wel verdiend namelijk. Deze keer hadden we als doel Bagno Vignoni gekozen, via een grote omweg langs riviertjes en onhandige bospaadjes. Beetje erg veel geklauter en gezwik op grote stenen en weggevallen stukjes pad. En dat in die hitte. Toch waren we na de ‘barre tocht’ zelfs nog te vroeg voor de lunch. De koks waren al wel met de pannen aan het rammelen, het rook al verrukkelijk, alleen zaten de deuren nog even dicht. Dan nog maar even het dorpje iets grondiger verkennen. En even daar achter het bassin met de warmwaterbron naar boven lopen om van het mooie uitzicht te genieten.
Het was eigenlijk een iets te warme dag. Rechts naast ons was een muurtje met daarbovenop een tuin, waar iemand aan het sproeien was. Ik had m’n blik op links, richting het prachtige Rocca d’ Orcia en voelde ineens iets onder m’n voet. Kijk dus meteen naar beneden, wat er op de weg lag. Getverdegetver! Een hele grote slingerende slang! Nooit geweten dat ik zo veel en zo hoog kon springen. Knal- en knalgroen dat beest. En veeeel te lang. Ba ba ba. Vervolgens zette het apparaat slingerend en zo’n 50 à 60 centimeter met z’n kop en voorste stuk omhoog voortbewegend de aanval in op Kees (m’n man). Om kort daarna te verdwijnen in het struikgewas aan de andere kant van de weg. ‘Een foto!’ Riep Kees. ‘Waar is de camera?’ Huh? Ik wilde maar één ding, en dat is zo ver en zo snel mogelijk wegwezen. Loop je nota bene het hele eind door de natuur, steeds op je hoede voor wat dan ook, gebeurt dit op een asfaltweggetje midden in zo’n dorp. Jek jek jek. Ik kan al bijna niet eens naar een foto van een slang kijken, laat staan dat ik een live ontmoeting trek…
Hij doet niks hoor!
Volgens onze Italiaanse vriend Adriano, die ik die avond nog steeds zwaar onder de indruk vertelde van onze verschrikkelijke ontmoeting, zijn die groene slangen totaal niet gevaarlijk. Doen niks. ‘Ik kom ze vaak tegen in het land als ik aan het werk ben. Hij is gewoon even uit die tuin gevlucht, omdat die man aan het sproeien was. Ze wonen vaak juist in het groen in tuinen, echt niet eng hoor’. Nou…. zal best waar zijn. Kreeg toch sterk de indruk dat het beest zelf er heel andere ideeën over had.
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
