De oppas-oma-discussie…
Vorige week schreef Lisette Thooft haar visie op het ‘oppas-oma’ zijn op franska.nl. In het kort kwam het hierop neer: ‘gewoon doen als er om gevraagd wordt’. Dat maakte wat los. Ook bij mij trouwens. Maar ja. Een columnist kan een mening hebben. Zo heb ik dat altijd gevonden en vind ik het nog steeds. Zo lang je er maar niemand mee kwetst, mag je zeggen wat je wilt. Vind ik. Ook op Franska.nl.
Toch werden er ook mensen boos op mij. ‘Want tenslotte heet je online magazine Franska.nl. En dan moet jij dus overal achter staan, Franska!’ Laat ik daar nou anders over denken… Ik heb gewoon ook vriendinnen die een andere mening hebben dan ik. Die snoer ik ook de mond niet en schop ik ook de deur niet uit. Zou een mooie boel worden, als je alleen maar gelijkgestemden om je heen verzamelt. Ben je zo uitgepraat.
Maar dat ik een andere mening dan Lisette heb over het oppas-oma zijn, zal ik niet onder stoelen of banken steken. Ik vind namelijk dat je lekker zelf bepaalt wat je wilt met je leven. Dat je kinderen graag kinderen willen is hartstikke leuk. En dat ze ze dan ook nog krijgen, helemaal. En ik zou er ik-weet-niet-wat voor over hebben om oma te zijn. Zei ik laatst al maar zelfs als dat wonder zou gebeuren, zou ik nog niet op afroep beschikbaar zijn (denk ik).
Misschien zou ik de jonge ouders voortdurend voor de voeten lopen, omdat ik overal bij wil zijn. Kan ook. Misschien zou ik zo wennen aan kleinkinderen en het op een gegeven moment zo normaal vinden, dat ik wekenlang vergat langs te gaan. Kan het niet voorspellen, want het speelt bij mij dus niet.
Maar wat ik wel zeker weet, is dat ik zo ontzettend gewend ben m’n eigen leven in te richten, dat ik door helemaal niemand anders laat bepalen hoe m’n dag in elkaar steekt. Daar ben ik intussen echt te groot voor. En ik denk zomaar, dat heel veel vrouwen daar ook zo over denken. En terecht. En trouwens… we moeten steeds langer gaan werken, dus tja… wanneer dan, dat oppassen? Ook nog zoiets.
En als je vindt dat je het wel moet doen, of alleen maar heel bij bent dat je het mág doen. Lekker doen. Ieder zijn keuze. Wetenschappelijk onderzoek dat van alles aantoont of niet. Bijvoorbeeld hoe goed het voor je is, die kleintjes om je heen. Zal best. Ik vind dat ook heel leuk, dat gekwetter om je heen. Maar niet als een extra baan.
We leven niet voor niets in een vrij land. Waar je trouwens ook gewoon mag zeggen dat je vindt dat het wél moet. Dat oppassen op afroep. Leven en laten leven. En je eigen keuzes maken. Zolang je er maar niemand mee kwetst. Maar dat zei ik al.
Door Franska
Fotografie sfeerbeeld: Carmen Vos. Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
