‘Opeens is alles anders’
Danielle en haar man hadden zich heel erg verheugd op de feestdagen, maar tijdens de kerstdagen gebeurde er iets waardoor opeens alles anders werd.
‘Nog maar een paar dagen en dan zijn de feestdagen voorbij. Het kan me niet snel genoeg over zijn met de lichtjes, de lachende mensen in commercials en de uitpuilende supermarkten. Ik had nooit gedacht dat ik er ooit een hekel aan zou krijgen, want deze periode van het jaar was altijd de fijnste. Maar sinds vorige week is alles anders.
Mijn man en ik hadden veel zin in de kerst. Op kerstavond zouden onze twee kleinkinderen komen logeren en mijn dochter Ellen en schoonzoon Reinier zouden voor het kerstontbijt aanschuiven om daarna de hele middag spelletjes te doen en in de avond met z’n allen te gourmetten. Niets wees erop dat deze dag uit zou lopen op een drama. Maar toch gebeurde het.
Toen op kerstochtend de bel ging en ik de deur opendeed zag ik aan het gezicht van Ellen dat er iets aan de hand was. Ze keek boos en liep zonder iets te zeggen naar binnen. Reinier gaf me nog wel drie zoenen, maar ook hij deed anders dan anders. Er hing een bepaalde dreiging in de lucht, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen wat er nou toch aan de hand kon zijn. Hadden ze soms ruzie gehad? Ik ging snel naar de keuken om koffie te zetten.
Toen we met Ellen en Reinier aan tafel zaten viel er een vreemde stilte. Mijn man keek me al een paar keer oplettend aan met ogen die vroegen wat er aan de hand was. Van de zenuwen praatte ik over de kinderen en hoe leuk het de avond ervoor met ze was geweest. Gelukkig ontdooiden ze toen allebei een beetje en kwam er eindelijk iets van een gesprek op gang, maar het bleef een rare situatie. Koortsachtig zat ik na te denken wat er nou toch aan de hand kon zijn, maar als ik naar mijn dochter keek ontweek ze mijn blik. Had ik soms iets verkeerds gedaan, hadden ze eigenlijk helemaal geen zin om hier te zijn? Mijn man voelde ook aan dat er iets moest gebeuren en stelde voor om lekker naar buiten te gaan., maar ook toen liet Ellen niks los. Zelfs toen we even samen achter de mannen liepen en ik haar op de man af vroeg wat er aan de hand was, deed ze net of haar neus bloedde.
Maar ’s avonds aan tafel, toen we de jongens net in bed hadden gelegd barstte de bom. Ellen had tijdens het eten steeds haar wijnglas opnieuw gevuld en was inmiddels behoorlijk aangeschoten, en ook Reinier had meer op dan goed voor hem was. Hij moest tenslotte nog naar huis rijden. Ik weet niet meer wat er nou precies gebeurde maar opeens hadden ze verschrikkelijk ruzie met elkaar. Reinier was even naar de wc gegaan en toen hij na een tijdje weer terug aan tafel kwam zitten zei Ellen ijzig kalm: ‘Heb je soms weer met haar zitten appen?’ Toen hij niet reageerde brak de hel los. Ik hoorde haar met schelle stem zeggen dat ze heus wel in de gaten had dat hij de hele dag met zijn gedachte bij die vrouw was.
Mijn man en ik wisten niet wat er gebeurde maar binnen een paar seconden stonden ze naar elkaar te schreeuwen. Mijn man probeerde Reinier tot bedaren te brengen maar die werd daar alleen maar bozer van. Ellen begon onbedaarlijk hard te huilen en ik hoorde haar zeggen dat ze er gisteren achter was gekomen dat Reinier een affaire had met een ander. Dat hij niet wist of hij met Ellen verder wilde, maar dat hij de kinderen en zijn schoonouders nog niets wilden vertellen.
Ik kreeg het opeens ijskoud en wist niet wat ik zeggen moest. Mijn man keek woest naar Reinier, maar probeerde zijn kalmte te bewaren. Hij stelde voor om ze maar even naar huis te brengen en er morgen samen thuis verder over te praten. De jongens konden zo lang hier blijven logeren als nodig was.
De dagen die volgden waren verschrikkelijk. Ellen belde af en toe radeloos op en was dan ontroostbaar. De jongens hadden heus wel door dat er iets aan de hand was, maar begrepen niet wat. Mijn man en ik trekken uiteraard partij voor onze dochter, maar vinden wel dat het iets is dat tussen haar en haar man speelt, waar wij ons niet mee mogen bemoeien, hoe moeilijk dat ook is. Hoe het tussen hen nu verder moet weet ik niet, ik kan alleen maar naar onze dochter luisteren, haar steunen in haar verdriet en afwachten wat er met hun gezin in de toekomst zal gebeuren. Natuurlijk hoop ik dat Ellen en Reinier elkaar weer terug zullen vinden, maar dat er een grote kras op het geluk van onze dochter zit doet me ongelofelijk veel pijn.’
