Op zoek naar het naaisetje
Wat ook is verdwenen in hotelkamers zijn de miniverpakkingen bodylotion, shampoo en conditioner.
Weet je waarom de meeste minibars in hotels tegenwoordig vrijwel leeg zijn? Om de kamermeisjes werk en afgrijzen te besparen.
Bij het eerste kun je je wat voorstellen. Het kan in tijden van personeelstekorten niet uit om dit soort extra handelingen te verwachten van de drukbezette housekeeping. Bedden verschonen is nu eenmaal urgenter dan het controleren van de houdbaarheidsdatum op die veel te kleine chocoladereepjes of het aanvullen van de zakjes pinda’s en flesjes wijn. Maar van de oorsprong van dat tweede argument had ik nog nooit gehoord.
Tot een eigenaar van diverse hotels in het luxere segment in Italië een boekje opendeed over de vrij omslachtige en weinig galante manier waarop gasten op de kleintjes letten. Vaker dan je voorstellingsvermogen je lief is, blijkt dat de miniflesjes whisky of cognac die nog in de koeling staan, niet vol zitten met Ballantine’s of Hennessy maar met de goudgele ochtendurine van de inmiddels vertrokken gasten. Het leek me nogal een arbeidsintensieve manier om te besparen op de hotelrekening, maar het gebeurt dus echt heel vaak! Ook in etablissementen waar de rekening niet heel veel minder gepeperd zou zijn met die consumpties uit de minibar daarbij opgeteld.
Vanwege dit soort smokkelgedrag moest schoonmaakpersoneel dus keer op keer controleren of de zegeltjes van de flesjes verbroken waren, zodat de volgende dorstige gast wel echt een shotje gedestilleerd aan zijn lippen zou zetten en niet een andere kruidige vloeistof.
Beter dus dat die minibar voortaan leeg is. Ik zelf maakte er toch nooit gebruik van. Behalve dat ik gewoon te Hollands ben om een handje nootjes à 7 euro af te tikken, ben ik meestal alleen op mijn hotelkamer om te slapen of om me op te tutten, en dus om mijn appetite te bewaren of juist uit te buiken na een copieus diner.
Wat ook is verdwenen in hotelkamers zijn de miniverpakkingen bodylotion, shampoo en conditioner. Dat vind ik in het enkele geval dat het een zeer exclusief merk betrof een ietsje spijtig, want dan wilde ik nog weleens zo’n flesje in m’n toilettas stoppen. Waar het vaak ongebruikt in bleef zitten, tot het plakkerig werd en alsnog in de prullenmand belandde. Ook hiervan zeg ik dus: beter dat hotels vanwege internationale duurzaamheidsafspraken zijn overgestapt op grote navulflacons die, met het oog op grijpgrage handjes, in de douche gemonteerd zijn.
Waar ik wel heel veel last van heb, is dat er bezuinigd wordt op het naaigarnituurtje. Dat kartonnen mapje met een paar veiligheidsspelden en naald en draad, dat meestal in de kast, bovenop de kluis naast de schoenlepel lag. Waarom is dat verdwenen? Het eerste dat ik deed nadat ik mijn koffer in een hoek had gegooid, was op zoek gaan naar het naaisetje. Om het vervolgens snel in mijn tas te stoppen.
Naaigarnituurtjes zijn de lifesavers van vrouwen zoals ik, met slechte ogen en het geduld van een tweejarige, die in een zenuwinzinking belanden als ze een draad door een naald moeten krijgen. Zelfs met een plus-drie bril lukt me dit niet. Wie wel eigenlijk? Waarom zijn alle naalden op de hele wereld nog steeds voorzien van zo’n achterlijk klein gaatje?
In het naaisetje dat voorheen op hotelkamers lag, zit de draad al in de naald geschoven. In het mapje zitten meestal drie naalden, met een wit, een blauw en een zwart stukje garen. Precies die kleuren waarmee je een jaar vooruit kunt, om die paar keer dat je knoop loshangt wat steekjes te kunnen zetten.
Nu ik die naaisetjes niet meer heb, moet ik dus zelf de meest onmogelijke klus klaren, namelijk een draad door dat hemeltergende minuscule gaatje wurmen. En daar baal ik van.
Misschien is er een hele goede reden. Is er ontdekt dat die naaisetjes in China onder erbarmelijke omstandigheden geproduceerd worden. Dat slecht betaalde kinderhandjes decennialang die draad door die naald hebben gestoken. Alleen maar om stressgevoelige luxepaarden als ik ter wille te zijn. Misschien is er tijdens een hospitalitycongres eindelijk afgesproken om deze vorm van slavenarbeid te boycotten en de naaigarnituurtjes voortaan niet meer af te nemen. In dat geval heb ik niks gezegd.
