Franska.nl

Op de zaken vooruitlopen

 

Ik loop altijd op de zaken vooruit. Dat heb ik mezelf ooit aangeleerd, omdat dat heel handig was onderweg van school naar huis, en dat doe ik dus nog steeds.

 

Ik ben altijd voorbereid op wat er gaat komen. Denk ik. In de praktijk slaat het nergens op, maar het zit gewoon in mijn systeem.

 

Als ik op visite ga, dan stel ik me voor hoe ik ergens binnenkom en hoe er dan op mij gereageerd kan gaan worden. Kom ik niet te luidruchtig binnen en zit mijn haar niet raar? Zouden ze zich niet storen aan de bloemen die ik meeneem? Stinken ze niet? Tikken mijn laarzen niet te hard op het parket, is mijn jas niet te lang voor de kapstok en neem ik niet de allerlaatste parkeerplaats van de buurt in beslag?

 

Waanzin natuurlijk, maar ik kan het niet laten.

 

Mijn gezinsleden lachen me daarom ook altijd (heel hard) uit. Want waarom zou de laatste parkeerplek niet voor mij mogen zijn? Maar ik kan er gewoon niet mee stoppen. Ik doe het al zó lang.

 

Ik heb vakanties dus meestal al beleefd nog voordat we zijn vertrokken. Ik heb een baan allang gekregen (of niet… meestal niet) voordat ik de sollicitatiebrief nog maar heb verzonden, en ik heb mijn verjaardag alvast gevierd voordat de gasten er zijn. Gewoon om alvast te kunnen inschatten wat er kán gaan gebeuren.

 

En het dient geen enkel doel, dat weet ik inmiddels heus wel. Ik heb wel kerstdiners voorspeld als superrelaxed, en die werden dan toch weer verknald. Ik zou dus beter moeten weten.

 

Terwijl ik ook een keer de postcodeloterij heb gewonnen, zonder dat ik daarop was voorbereid. Het kan dus ook heel leuk zijn om iets niet van tevoren te weten. Dat heb ik daarvan juist weer geleerd.

 

Wel jammer dat ik daarna mijn toekomst alvast doorleefde in weelde (in de tijd die dus zat tussen de brief en de daadwerkelijke uitreiking), maar dat op het moment van de uitreiking bleek dat we met zó veel mensen hadden gewonnen dat er niet meer dan een klein leuk extraatje overbleef. Toen heb ik die hulp in de huishouding dus maar weer afgebeld. Jammer. En mijn oude kleding in gedachten maar weer teruggehangen in mijn oude kast.

 

Je kúnt het leven dus helemaal niet van tevoren inschatten. Dat blijkt nu ook maar weer met dat stomme virus, en met wat er waarschijnlijk gaat gebeuren met ons pensioen. Zó denk je dat je bent voorbereid, en zó blijkt alles toch weer anders. En ik ben dus nu aan het oefenen met loslaten, en het allemaal gewoon maar te nemen zoals het komt. Pfff, moeilijk hoor.

 

Ik ben begonnen met het trainen van de zondagochtend. Die is voor mij, en er mag niemand alvast bedenken wat ik ga doen, denken, voelen, proberen of laten. Ikzelf dus ook niet! En dat is me toch een klus. Ook voor mijn gezinsleden.

 

‘Wat gaan we morgen doen?’ vraagt man dan op zaterdagavond.

 

‘Geen idee,’ moet ik dan roepen. ‘Zien we morgen dan wel weer.’

 

‘Ga je morgen mee het bos in?’ roept dochter dan even later door het keukenraam.

 

‘Weet ik nog niet,’ moet ik dan antwoorden. ‘Vraag het morgen nog maar een keer.’

 

En ik moet zeggen: ik kijk sindsdien al(vast) de hele week uit naar de zondag. Ik vind het heerlijk om één dagdeel in de week de dingen maar gewoon te laten gebeuren. Zó heerlijk dat ik nu ook alvast de zaterdagavond erbij pak. Als alle boodschappen in huis zijn, de tuin is bijgewerkt, de zorgtaken zijn uitgevoerd, de was weg is en ik mijn hangbroek aantrek, dan hoef ik (heel even) helemaal niks meer. Niets meer te doen, laten, bedenken of voorbereiden. En dat lukt me zo goed dat ik nu al denk dat ik die zaterdagavond er voortaan ook maar in hou.

 

Of???

 

Ja, wat dan als we straks weer allemaal gezellig bij elkaar aan de borrel mogen?

 

Of loop ik nu (toch weer) op de zaken vooruit?