Franska.nl

 

Hij zat voor het eerst aan me toen ik een jaar of tien was, de man met wie mijn moeder hertrouwde toen ik zes was. Het was een ‘aan me zitten’ dat niet goed voelde, dat wist ik meteen. Waar het begon met quasi-onschuldige tikjes op mijn billen, kneepjes in mijn wang en een rukje aan mijn oorlel, werd het al snel een hele hand in mijn kruis of een graai naar mijn borsten. En alle clichés gaan op. Dat je als kind denkt dat het je eigen schuld is, dat je het misschien niet helemaal goed begrijpt, dat je overdrijft, dat niemand je zal geloven als je erover gaat praten en vooral dat je je verschrikkelijk schaamt en niet meer veilig bent in je eigen huis.

 

Hij deed het stiekem, dat aan me zitten. Daarom durfde ik voor geen goud met hem alleen in huis te zijn. Als mijn moeder ’s avonds eens weg moest, was ik niet weg te slaan bij mijn oudere broer, en als die genoeg van me had of er ook niet was sloot ik me op in mijn kamer omdat ik als de dood was dat het écht uit de hand zou lopen als hij zijn kans schoon zag. Dat dreigde te gebeuren toen ik een jaar of twaalf was en dit gedonder al meer dan twee jaar aan de gang was. 

 

Ik had de deur van mijn kamer op slot gedaan die avond. Op een gegeven moment klopte hij aan. Ik hoorde hem vragen of ik iets kwam drinken beneden, maar ik antwoordde niet en dat maakte hem boos. Het duurde niet lang of hij stond op mijn deur te bonken. Ik hoorde hem schreeuwen dat hij mij heus nog wel eens te grazen zou nemen en dat hij ook heus wel aan mij had gezien dat dat precies datgene was wat ik het allerliefste wilde: door hem te grazen worden genomen. 

 

Achteraf ben ik hem dankbaar voor zijn gedrag van die avond, want dat bleek precies wat ik nodig had. Doordat hij had benoemd waar ik al die tijd bang voor was, twijfelde ik niet meer zo erg aan mezelf en durfde ik er eindelijk met mijn beste vriendinnetje over te praten. 

 

Niet lang daarna werden mijn broer en ik opgehaald door onze vader. Mijn vriendinnetje had haar ouders ingelicht en die hadden stappen ondernomen. Mijn moeder heeft gelukkig nooit getwijfeld aan mijn verhaal, maar ze had wel tijd nodig om haar leven op orde te brengen, zei ze. Ze ging binnen de kortste keren scheiden van hem, maar het duurde nog wel een hele tijd voordat het tussen ons weer ontspannen was. Ik denk omdat we ons allebei schuldig voelden. Zij omdat ze niets had gemerkt van wat er zich onder haar dak afspeelde en ik omdat ik het gevoel had dat ik haar leven had verwoest.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.