Onze dochter schaamt zich voor haar achtergrond
Sinds Ilse, de dochter van Astrid, lid is van een studentenvereniging is ze erg veranderd. Blijkbaar schaamt ze zich voor haar achtergrond, tot groot verdriet van Astrid.
Twee jaar geleden deed onze dochter eindexamen. We waren apetrots dat ze cum laude slaagde voor het gymnasium, iets dat niet gewoon is in onze familie. Ilse was altijd al een meisje dat makkelijk kon leren. Tot onze verbazing mocht ze op de lagere school een klas overslaan en er ging een wereld voor ons open toen ze naar de middelbare vertrok. Al snel konden we haar niet meer helpen met haar huiswerk omdat de stof voor mijn man en mij veel te moeilijk werd. Dus dat ze volledig op eigen kracht zo’n mooie cijferlijst kreeg is hartstikke knap van haar.
Al jaren weet ze dat ze tandarts wil worden en dus vertrok ze naar de universiteit om te gaan studeren. Ook daar doet ze het heel goed en heeft ze tijd over voor leuke dingen. Ze moest er wel voor op kamers omdat we nu eenmaal te ver weg wonen om heen en weer te reizen. Om nieuwe mensen te leren kennen werd ze lid van een studentenvereniging en sindsdien zagen we haar veranderen. Het is heel gek om dat van je eigen kind te zeggen maar ik vind dat ze arrogant wordt. Alsof ze zich opeens te goed voelt voor het gezin waar ze vandaan komt.
Bij ons thuis praten we altijd in dialect. Ik weet niet beter en ook bij ons in de buurt is dat heel normaal. Maar sinds een paar jaar doet Ilse dat niet meer en als ik daar wat van zeg wordt ze boos. Ze heeft het ook steeds vaker over weekendjes weg in een vakantiehuisje van ouders van een van haar vriendinnen en binnenkort gaan ze met z’n allen naar Zuid-Frankrijk, waar een van hen een villa heeft waar ze twee weken mogen logeren. Allemaal alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hoe ze dat allemaal betaalt is mij een raadsel. Ze zegt dat ze maximaal bijleent en dat dat geen probleem is omdat ze straks als tandarts toch heel veel gaat verdienen en haar studieschuld dan snel kan aflossen.
De studentenvereniging organiseerde laatst een moeder-dochter-dag, ik kwam daar per toeval achter omdat mijn contactgegevens blijkbaar ergens op een lijstje staan voor het geval er iets met Ilse gebeurt, en ik daarom een mail met een uitnodiging kreeg. Maar toen ik vroeg wat de bedoeling was zei ze meteen dat ze daar niet naartoe wilde. Er bekroop me een heel onaangenaam gevoel, dat wij blijkbaar niet meer goed genoeg voor haar zijn.
Ze haalt steeds meer haar neus op voor de manier waarop mijn man en ik ons leven leiden en doet lacherig over onze vakantieplannen naar Zeeland waar we al jaren een stacaravan hebben en zij als kind volgens mij fijne en onbezorgde vakanties had. Het zorgt ook voor veel wrijving tussen Ilse en haar jongere zusje dat niet zo goed kon leren, maar heel blij is met haar werk als kapster. Van de bijna vanzelfsprekende zusjesband is niets meer over en dat vind ik heel jammer.
Toen we laatst de tachtigste verjaardag van mijn moeder vierden was ze er ook niet bij. Ilse had al een paar keer gezegd dat ze er ook helemaal geen zin in had om die stomme verhalen van haar ooms en tantes aan te horen, die kende ze zo onderhand wel. Ze wist al maanden dat dit feestje eraan zat te komen, maar blijkbaar was een bijeenkomst van haar dispuut opeens belangrijker dan de familieband. Ik probeerde met een smoesje uit te leggen waarom Ilse niet meegekomen was maar ik voelde wel aan dat niemand het geloofde. Mijn moeder was heel erg teleurgesteld dat Ilse er niet was en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de werkelijke reden van de afwezigheid van Ilse te verklaren.
Als ik er met Ilse over wil praten doet ze net of er geen probleem bestaat, maar haar gedrag verder negeren kan ik ook niet meer. Dat onze dochter zich schaamt voor haar achtergrond is mij nu wel duidelijk en dat doet me heel veel verdriet en maakt me bang voor de toekomst. Want ik raak haar zo kwijt en ik heb geen idee hoe ik dat kan tegenhouden.
