Onze boeren zijn gefrustreerd, wanhopig en boos
En eerlijk gezegd snap ik dat als dochter van een gewezen melkveehouder maar al te goed.
De demonstranten die met hun trekker over politieauto’s rijden, hooibalen in de fik steken, ministers en Kamerleden bedreigen en het verkeer lamleggen moeten zich alleen maar heel diep schamen. Want zij – naar het schijnt niet alleen boeren maar ook de notoire ‘beroepsdemonstranten’ voor wie er na de laatste lockdown niet heel veel meer te ageren viel – verpesten het niet alleen voor zichzelf, maar voor de hele sector.
Maar dat onze boeren gefrustreerd, wanhopig en boos zijn, dat snap ik als dochter van een gewezen melkveehouder maar al te goed. Ons landbouwbeleid zwabbert namelijk al decennialang en waar boeren eerst werden aangemoedigd om meer te produceren en hun bedrijf te intensiveren (met mega-investeringen tot gevolg), worden ze daar nu voor gestraft omdat hun bedrijfsvoering duurzamer, kleinschaliger en schoner moet – waar ik het overigens wel mee eens ben. Wat steekt is dat heel veel boeren als gevolg van dat inconsistente beleid tot aan hun nek in de schulden zitten en geen uitweg meer zien – soms letterlijk helaas. Waar generaties lang hebben gezwoegd om steeds maar weer aan nieuwe en veranderende overheidseisen te voldoen, krijgt de familie nu ijskoud te horen dat het binnenkort einde oefening is, en dat doet pijn. En de belofte dat er ruimschoots gecompenseerd gaat worden doet daar helaas niets aan af.
Want werd de Groningers niet ook al jaren geleden beloofd dat er minder geboord zou worden en dat ze ruimhartig gecompenseerd zouden worden voor verlies van huis en haard? Werd de gedupeerden van de toeslagenaffaire niet beloofd dat alles op alles gezet zou worden om hun uit huis geplaatste kinderen weer thuis te brengen, terwijl dat in werkelijkheid niet of nauwelijks gebeurt? Dat onze boeren de overheid een ‘gebrek aan perspectief’ verwijten begrijp ik daarom ook maar al te goed.
Als ik mijn ogen dichtdoe en terugga naar vroeger, toen mijn vader nog heel veel melkkoeien had waar hij elke ochtend om half zes voor opstond en die hij allemaal bij naam kende, en ik probeer me voor te stellen wat het met hem gedaan zou hebben als hij van hogerhand te horen had gekregen dat hij afstand zou moeten doen van al zijn vee en zijn hele bedrijf omdat zijn boerderij nu eenmaal op een verkeerde plek stond en gesaneerd moest worden, dan kan ik zijn wanhoop voelen. Alleen zou mijn vader het nooit in zijn hoofd hebben gehaald om met zijn trekker op weg te gaan om te gaan lopen rellen.
Want waar hij vandaan kwam, was dat een no-go.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
