Franska.nl

 

Diep onder de indruk van al die stekels vraagt ze aan mij: ‘Zijn ze niet heel gevaarlijk, oma?’ 

Mijn kleindochter en ik hebben zo van die verhalen. Een daarvan is het verhaal van de Pablini’s, een zeer grote kinderrijke kabouterfamilie die in verschillende bomen langs mijn Strada Bianca wonen. Opa en oma, een zus van oma en dan nog Pablo en Pablini en hun 41 kinderen. Pablini is namelijk constant zwanger en bevalt zo’n beetje aan de lopende band. Mijn kleindochter roept dan steevast: ‘Oma, oma,  zorg jij even voor warm water en natte lappen, want ik hoor Pablini weer kermen!’ Waarna we Pablini vakkundig bijstaan en in geval van nood haar moeder erbij roepen, die is namelijk verpleegster. Hupsakee en weer een nieuwe Pablini telg aanschouwt het levenslicht…   
Als mijn kleindochter bij mij logeert lopen we steevast iedere dag even bij de Pablini’s aan om te vragen hoe het met ze gaat. Pablo ligt dan altijd te ronken en is zijn bed niet uit te krijgen, maar we hebben hem wel hard nodig, want hij heeft een auto met zo’n bakkie erachter en daar past de hele familie net in.  Meestal vragen we of ze pannenkoeken komen eten en dan moet die hele bubs in dat autootje. Lopend zou veel te ver zijn voor die kleine kabouterbeentjes.
Vanmiddag gaan we ook even naar ze toe, maar als we halverwege het pad zijn schiet een van mijn teckels het bos in en dat betekent meestal dat er iets bijzonders aan de hand is. We volgen hem en komen op een plek aan die bezaaid ligt met grote stekels van een Istrice (stekelvarken). Mijn kleindochter vindt het natuurlijk reuze spannend, want je ziet duidelijk dat er gevochten is. En dat verbaast ons natuurlijk ,want een stekelvarken heeft volgens mij geen natuurlijke vijanden omdat hij altijd al zijn stekels opzet en dan kan hij heel slecht worden aangevallen. En het ziet er ook nog eens heel angstaanjagend uit. Diep onder de indruk van al die stekels vraagt ze aan mij: ‘Zijn ze niet heel gevaarlijk, oma?’ 
En dan heb ik weer een nieuw verhaal voor haar, eigenlijk een mythe dat het stekelvarken zijn stekels op de vijand kan afvuren. In werkelijkheid gebruikt het zijn stekels als verdedigingsmateriaal en is daardoor een van de grootste vijanden voor mijn honden. Wanneer het varken wordt aangevallen, houdt het zijn kop heel laag bij de grond en zet zijn stekels op. Binnen slagafstand kunnen dan de stekels in de huid van zijn aanvaller binnendringen. De stekels zijn haarscherp en zitten vol met honderden weerhaakjes. Wanneer de stekel in de huid van zijn aanvaller is binnen gedrongen, graaft het zich door middel van de haakjes steeds dieper in.  Uiteindelijk zo diep dat een vitaal orgaan wordt doorboord. Brrr, ik moet er niet aan denken dat dat een van mijn honden overkomt. Gelukkig hoef ik me daar niet te veel zorgen over te maken, want het stekelvarken is een nachtdier en ik weet dat mijn honden dan lekker liggen te pitten.