Odette krijgt een berichtje van haar eerste grote liefde
Odette ziet onverwacht haar eerste grote liefde lopen. Ze schrikt ervan en denkt dat hij haar niet heeft opgemerkt. Maar dan krijgt ze na een paar dagen opeens een berichtje via Facebook…
‘Het was druk vorig weekend in de stad. Ik liep samen met mijn man door de straten vol met winkelend publiek toen mijn oog viel op een lange man die me passeerde. Ik keek hem aan en herkende hem uit duizenden. Het was Joost. Mijn eerste echte grote liefde.
Joost zocht blijkbaar iets want zijn ogen keken weg toen ik de zijne zocht. Of misschien herkende hij me niet. Dat is ook niet zo gek want we hebben elkaar meer dan vijfentwintig jaar niet gezien. Inmiddels ben ik behoorlijk grijs geworden en draag ik een bril. Maar Joost was geen spat veranderd.
Nog steeds een mooie man met dik golvend haar. Een man waar ik heel erg verliefd op werd toen ik achttien was en hem op een feestje leerde kennen. Vanaf dat moment was er vuurwerk tussen ons. Wild van verliefdheid waren we en we woonden dan ook heel snel samen in zijn kleine studio.
Een heerlijke periode waar abrupt een einde aan kwam toen Joost voor zijn werk naar het buitenland moest. Omdat ik nog studeerde kon en wilde ik niet met hem mee. Een verhuizing naar een ander land zou betekenen dat ik mijn opleiding niet af kon maken en dat ik van Joost afhankelijk zou zijn. Dat wilde ik niet, maar Joost had daar geen begrip voor.
Eindeloos veel ruzies volgden. Natuurlijk zou hij altijd voor me zorgen, want hij hield toch van me? Dat ik er anders over dacht vond hij heel frustrerend. Onze relatie overleefde het niet en hij vertrok. Ik bleef verdrietig achter in de studio waar we zo gelukkig waren geweest. We waren toen nog zo jong, ik was tweeëntwintig en hij vierentwintig. We hebben elkaar daarna nooit meer gezien.
Tot vorige week. Ik ben er al dagen door van slag. Alle vlinders van toen zijn weer wakker geworden en ik kan alleen maar aan Joost denken. Hoe verliefd we waren, hoe we niet van elkaar af konden blijven. Geweldige gevoelens waar ik niets mee kan.
Tot gisteren. Ik zie dat ik via Facebook een persoonlijk berichtje heb gekregen en zonder dat ik het heb geopend weet ik al dat het van Joost is. Hij heeft me dus toch gezien. Met trillende vingers druk ik op de toetsen van mijn telefoon om het te openen.
In zijn bericht lees ik dat hij mij natuurlijk had gezien, maar dat hij niet reageerde omdat mijn man naast me liep. Sindsdien ben ik geen moment meer uit zijn gedachten geweest en hij wil me dolgraag zien.
Allerlei gevoelens schieten door me heen. Ik voel me weer dat meisje van achttien dat zo verschrikkelijk verliefd op hem werd. Ik voel zijn lippen weer op de mijne en de warmte van zijn lichaam. Maar ik kan er niets mee. Mag er ook niets mee. Ik ben al jaren gelukkig met mijn man en ons gezin en heb totaal geen zin om mijn leven overhoop te halen voor Joost.
Ik lees het berichtje daarna nog wel tien keer. Het maakt zoveel in me los. Wat als het allemaal anders was gelopen? Wat voor toekomst hadden we dan samen gehad? Hoe zouden onze kinderen eruit hebben gezien? Zouden we nog steeds bij elkaar zijn?
Opeens voel ik twee handen om mijn middel en hoor ik mijn man vragen of ik zin heb in een glas wijn. Van schrik laat ik bijna mijn telefoon vallen. Dat is het moment dat ik weer bij zinnen kom.
Het heeft geen zin om met Joost af te spreken. Het leven is toen zo gelopen. Ik zal wel altijd een zwak voor hem houden, hij was tenslotte mijn eerste grote liefde. Zijn Facebookberichtje verplaats ik naar de prullenmand. Dan draai ik me om en geef mijn man een kus. Hij moest eens weten…’
Door: Odette
