‘Ik schaam me weleens voor m’n moeder, voor hoe ze zich kleedt.’ Hoor ik laatst een jonge vrouw (bijna dertig) zeggen. Nou jaaaaa! Realiseer je, dat er misschien ook een moment komt dat jouw dochter zich voor jou schaamt. Dacht ik. Ik heb m’n mond weten te houden, want zelf was ik eigenlijk ook best erg. Toen ik studeerde voor modeontwerpster vond ik namelijk ook dat het de hoogste tijd was dat mijn moeder zich eens anders ging kleden. Niet zomaar van die ‘flodderjurken in dessins’, zoals ik het toen bij mezelf noemde, maar liever strak, chic en sophisticated. Heb het zelfs gepresteerd om op haar verjaardag met een door mijzelf ontworpen en zelfgemaakte jurk aan te komen. Helemaal design dus. Beige met een brede col, met aan een kant van de col knoopjes, zodat-ie mooi openviel en een zwarte baan van onder de borst tot net over de taille. Helemaal in de stijl van de toen zo populaire Jean-Charles de Castelbajac. Dat de stof kriebelde als een gek, omdat het nogal stugge wol was, mocht de pret wat mij betreft niet drukken. Het was gewoon perfect voor m’n moeder, vond ik. En het stond haar inderdaad nog mooi ook. Als er iemand niet tegen kriebel kon, was het mijn moeder. Ikzelf nu trouwens ook. Hoeft maar een etiketje in m’n nek te zitten met een ietwat scherp randje en ik zit er de hele dag aan te frunniken. Maar moeders zijn lief voor je, dus de mijne had ‘de jurk’ regelmatig aan, waarschijnlijk vooral als ze wist dat ze mij zou zien (ik woonde op kamers). En nóg liever was, dat ze me daarna altijd vroeg of ik samen met haar kleren wilde gaan uitzoeken. Erkenning voor mij als mode-deskundige. Lieffff!
Door Franska
Beeld: Getty Images. Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Iperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
