Nog even over het songfestival
Heus niet dat ik van het soort ben dat elk jaar een songfestivalfeestje organiseert, maar als het in Nederland is speelt mijn vaderlandse trots natuurlijk op.
Gisteren mocht ik backstage rondkijken op uitnodiging van Moroccanoil, dus ik was al opgewarmd voor het spektakel.
Ik huilde serieus toen ik weer eens echt gejuich en applaus hoorde. Niet een audio die werd ingestart onder een voetbalwedstrijd om het gemis aan het publiek op te vangen, maar echt gejuich van – geteste – mensen die naast elkaar zitten en het leven willen vieren.
Van Chantal Janzen had ik hoge verwachtingen want ik weet een klein beetje hoe zij in elkaar steekt en alles wat ze doet moet goed zijn. Of in ieder geval moet ze er alles aan gedaan hebben om het perfect te laten zijn. Zij is het soort dat juist niet blokkeert bij de gedachte aan 180 miljoen mensen die live naar je kijken, zij schakelt dan even verder naar nog ren treetje hoger. Perfect, perfect, perfect Engels, geen trillende hand, een tevreden glimlach, de tijd nemend om de boodschap over te brengen en ook lang genoeg pratend als de regie even een changement moet maken. En toen we dachten dat we alles gehad hadden, serveerde ze nog even een toetje in perfect Frans. Oh, als al die 180 miljoen kijkers toch ook eens zouden weten hoe goed Chantal kan zingen en dansen en hoe grappig ze is. Zij mag wat mij betreft door Van Dale in het synoniemenboek worden opgenomen als synoniem voor perfectie. Zo. En dan die make-up van Leco. Ik wil alles weten en hebben en kopen en nadoen. Of proberen na te doen.
De acts vond ik allemaal best prima en oké, maar vooral was ik zwaar onder de indruk van de regie, de lichtshow en de creatieve oplossing van het plaatsen van de tiny houses om daarin de volgende kandidaat te tonen. Niet denken in beperkingen, maar in oplossingen leidde hier tot eigenlijk veel leukere filmpjes dan normaal.
En dan Davina. We waren al lekker op stoom met Duncan Laurence (in je eentje zo’n show openen), maar dit als dessert… De stem, de dansers, het liedje en de filmische instart van haar tocht naar de Deltawerken waarbij de mooiste referentie naar de kracht en de kwetsbaarheid van ons lage landje getoond werden.
Wie wint zullen we nog niet weten, maar één ding is zeker: onze kandidaat voor volgend jaar is een feit.
En zullen we Davina vanaf nu Divine, oftewel de goddelijke gaan noemen?
Door: May-Britt Mobach
