Nog bijna tien jaar werken met tegenzin voelt nog héél lang
Ik twijfel: kies ik voor zekerheid of ga ik nog een nieuw avontuur aan? En wie wil mij op mijn leeftijd nog hebben?
Ik merk dat ik met steeds minder plezier naar mijn werk ga. Er zijn wat grote dingen, wat kleine dingen, en het stapelt op en op. Stilletjes begin ik aan een andere baan te denken…
Iets nieuws, iets anders, hoe leuk zou dat zijn. Aan de andere kant: waar ik nu zit heb ik hartstikke lieve collega’s. Ik weet wat ik er heb: niet zoveel salaris, maar wel de zekerheid dat ik hier kan blijven tot aan mijn pensioen. En is er iemand die mij op mijn leeftijd (ik ben 58) überhaupt nog wel wil hebben?
Ik wik, ik weeg, ik twijfel. Maar een poging wagen kan altijd, toch? Ik update mijn cv, ik pik er een paar leuke vacatures uit en besluit het te proberen. Ik leer vacaturetaal: een marktconform salaris is meestal niet vet, geen 9-tot-5-mentaliteit betekent dat je veel moet overwerken en de banen met ‘legendarische weekendjes’, borrels en de mogelijkheid om gezamenlijk te bootcampen sla ik al meteen over – ik word al moe als ik eraan denk.
Maar ik kan dan wel 58 zijn, al snel krijg ik uitnodigingen voor gesprekken. Wat overigens best een uitdaging is als je hele dagen werkt. Soms valt de baan tegen, soms val ik tegen. Het duurt even voor ik echt iets leuks te pakken heb, maar het lukt me. Een baan met een hoger salaris, geen avond- en weekendwerk meer, met veel vrijheid en de mogelijkheid om veel thuis te werken. Tijd om te beslissen. Kies ik voor zekerheid of ga ik een nieuw avontuur aan? Ik heb er slapeloze nachten van. Als ik dit nog negen jaar en een beetje volhou, ga ik rustig en veilig richting pensioen. Maar negen jaar en een beetje met tegenzin werken, dat is nog een hele tijd.
Ik ben er nog niet uit…
