Hoe doe je dat ook alweer, nieuwe vrienden maken?
Best spannend, zo’n overstap naar een nieuw land. Ook al is het in Europa en is de cultuur dus best vergelijkbaar met de onze, er zijn toch ook grote verschillen.
Een van de dingen die ik hier inmiddels al heb geleerd is dat je afspreekt in een restaurant, of in een café. Nu, in de zomer, natuurlijk op het terras. Zoals wij in Nederland gewend zijn om mensen bij je thuis te ontvangen, is dat hier op Mallorca niet gebruikelijk. Goed om te weten, maar ja, dan moet je natuurlijk wel al mensen kennen waarmee je op het terras kunt zitten. En dat blijkt nog niet zo’n gemakkelijke. Want nieuwe vrienden maken, hoe doe je dat?
Ten eerste hebben de meeste mensen hier natuurlijk – net zoals ik dat had in Nederland – hun balboekje al ruimschoots vol. Dus daar kom je niet zo gemakkelijk tussen. En dan helpt het ook niet dat mijn blonde haar en blauwe ogen op het eerste gezicht al overduidelijk verraden dat ik geen local ben. Zij zitten in groepjes bij elkaar, vertrouwd met de gebruikelijke groep. Ik ben in mijn eentje en letterlijk the new kid in town. Best eng, en zelfs al kan ik inmiddels goed voor mezelf zorgen, weet ik waar ik goed in ben en heb ik een goed sociaal leven opgebouwd in Nederland, (dus ik weet dat ik het kan), voel ik me hier bij tijd en wijle een beginner, een kluns, iemand waar niemand op zit te wachten. De laatste die bij gym gevraagd wordt, ken je dat? Je afwijzingsfobie of angstige hechtingsstijl moeten tegen een stootje kunnen als je besluit om in je eentje naar het buitenland te verhuizen, kan ik je vertellen. En dan ben ik niet eens zo’n gevalletje ‘Ik Vertrek’ die de taal nog niet spreekt, een bouwval zonder vergunning heeft gekocht en de gedroomde B&B pas kan openen nadat het toeristenseizoen is gesloten. Maar je bent wel ineens weer niks, niemand, nergens.
Dus ik ga het gefaseerd aanpakken, heb ik me voorgenomen. Niet alleen heb ik me aangemeld bij de tofste yogaclub op Palma en bij een coole businessclub, ik ga ook één-op-één-ontmoetingen plannen. Het is een idee dat ik van een ander heb gepikt, ik geef het ruiterlijk toe. Maar het idee is als volgt: ik nodig iemand uit voor de lunch. Diegene mag het restaurant kiezen, ik betaal de rekening. En aan het eind van de lunch vraag ik aan diegene wie in zijn of haar netwerk ik absoluut zou moeten leren kennen. En die nodig ik dan vervolgens uit. En zo gaat het balletje aan het rollen en kom ik meer en meer mensen tegen, waar ik dan hopelijk gezellig mee op het terras kan gaan zitten.
Door: Saskia Geraerts
Door: Redactie Franska.nl
