Nieuwe regel: je mag thuisblijven als je huisdier ziek is
Het kan zomaar eens zo zijn dat je in de toekomst een dag thuis mag blijven van het werk omdat je kat griep heeft.
Ja, je denkt: die maken een grap. Maar dat doen we niet. In Australië wordt er serieus gekeken naar dit plan. Je ziek melden op het werk omdat je hond niet wil weten. Je krijgt in dit land zelfs ‘rouwverlof’ als je geliefde huisdier het loodje legt. De officiële verklaring? ‘We begrijpen dat sommige mensen tijd nodig hebben om te rouwen om het verlies van een huisdier. Werkgevers zouden hier begrip voor moeten hebben en zouden hen daarin moeten steunen.’ Kijk, dat betekent dus dat je verdriet mag hebben als je je maatje verliest. En dat snappen we. Maar ligt de grens bij honden en katten of tellen konijnen, hamsters en goudvissen ook mee? Ja, natuurlijk. Ook dat zijn huisdieren en ook daar kun je veel van houden. Maar heb je een vijver vol vissen, dan heb je voor je het weet zó een half jaar verlof en dat werkt toch lastig voor de baas.
Een ander bedrijf heeft daarom als vaste regel: je krijgt twee dagen rouwverlof als je dier sneuvelt, je krijgt vijf dagen vrij om voor een ziek of gewond dier te zorgen en je krijgt twee dagen om nieuwe huisdieren te laten wennen in je huis. Dat is nog niet in Nederland zo, maar wel down under dus. In Nederland moeten de meeste bazen er niet zoveel van weten, van het verlof voor dieren. Werknemers in ons land kunnen maximaal tien dagen verlof opnemen als je kind of partner ziek is en dan krijg je niets betaald. De zorg voor een ziek huisdier telt niet. Dus hoe lastig het ook is als je hond doodziek in zijn mand ligt: je moet eigenlijk gewoon naar je werk. Ook niet helemaal eerlijk. Het blijft dus lastig wat nu wijsheid is in deze discussie.
Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat mijn ouders belden. Ik was op mijn werk. Onze trouwe zwarte labrador was al tijden grijs en ziek en nu was het moment daar. Of ik gelijk kon komen. Ze kon niet meer. Ze liep met haar zoete koppie tegen muren aan en zakte door haar pootjes. Het arme lieve dier dat al bijna veertien jaar mijn vriendin was, waar ik als kind mee door de tuin hobbelde en als tiener mijn hele liefdesverdriet bij kwijt kon. Zodra ik het huis uit ging voelde ik me schuldig: ik liet haar een beetje achter voor mijn gevoel. Maar ik was groot en het was later en ik ging studeren. Toch vergaf ze het me. Ze kwam nog altijd met haar snuit tegen me aan liggen als ik zielig was en de mannen stom waren. Als ik griep had lag ze de hele dag naast me bij de bank. En nu was zij ziek en moesten we afscheid nemen. Op mijn werk deden ze gelukkig niet moeilijk en mocht ik gelijk naar mijn ouders toe. Dat was fijn, want het afscheid was al moeilijk genoeg. Je kunt altijd denken of zeggen: ‘Het is maar een dier, koop gewoon een nieuwe’, maar zo werkt het niet. Ik mis die snuit nog steeds.
