Ik ben er weer!
Caroline: Natuurlijk, ik was dolblij dat het allemaal goed afgelopen was. Maar toch: nú pas ben ik mezelf weer.
Het was tijd voor een vers portret. Al een poosje, maar ik liep nog zo ongemakkelijk rond in de postborstkankerversie van mezelf dat ik niet aan poseren moest denken. Op de bestaande foto waren mijn haartjes acht weken oud en droeg ik sinds een week geen hoofddoekje meer, kijk hier maar even. Dat was vorige zomer. Tijdens die fotoshoot huilde ik. Natuurlijk was ik dankbaar dat het allemaal zo goed afgelopen was, maar ik had verdriet. Ik was mezelf kwijt. Verlangde naar mijn blonde piekhaar, mijn oude bad hair life.
Dat het heel korte donkere kapsel me misschien wel leuk staat, zie ik niet. Ik kan het niet zien. In mijn hoofd is het duister. Ik heb last van het leven. De angst besluipt me iedere nacht. De angst dat het niet weg is. De angst dat het terugkomt. De angst regeert. Soms ook overdag. Dan lig ik op de bank. Te wachten tot de paniek verdwijnt. Iedere dag is het knokken. Om uit bed te komen. Om enigszins normaal te functioneren. Om de hond uit te laten. Om te dealen met die vreemde vrouw in de spiegel. Ik wil haar niet kennen. Mijn enige wens is mezelf terugvinden.
Mijn haar groeit. Mijn hoofd klaart wat op. Voorzichtig word ik vrienden met ‘die muts met dat kort-pittige kapsel’, zoals ik haar stiekem noem. Ze is best oké. Beetje bezorgd misschien, snel moe, af en toe aan de labiele kant, maar ze kan wel lachen en ze heeft plezier in haar werk.
Bij Murat, de liefste kapper van Amsterdam, die iedere millimeter van mijn haar uit mijn hoofd kijkt, laat ik de puntjes knippen. Hij vindt het tijd dat ik weer blond wordt. Hoezeer ik daar ook naar verlang, ik vind het doodeng, word er emotioneel van. Maar hij heeft gelijk. Als ik het resultaat een uur later tevoorschijn zie komen, zijn er tranen, van vreugde: ik ben er weer! Het is voorbij! Hallelujah, het is voorbij! Hoe is het mogelijk dat dit zoveel verschil maakt.
Een warrig blond hoofd heb ik ineens. Het staat me. Het past me. Ik voel me er goed bij. Dus is het eindelijk tijd voor een vers portret. Geen halve maatregelen, maar een professionele shoot. Een bijzonder moment. Als cadeau aan mezelf. Bij mij thuis. Met bevriende (en prijswinnende) fotograaf Dingena Mol en topvisagist Astrid Timmer. Mijn wenkbrauwen (die ik ook kwijt was) laat ik van tevoren keurig maken bij schoonheidsspecialiste Elona, die me meteen maar een OxyGeneo-behandeling geeft, zodat mijn huid straalt!
Met het resultaat ben ik ongelooflijk blij. Gek genoeg niet omdat ik er weer uitzie zoals eerst, dat kan niet meer, maar omdat de vrouw op de foto past bij hoe ik me nu voel: Griepie 2.0, vandaag precies 53, deze week precies twee jaar na diagnose…
Journalist Caroline Griep doet steeds weer een poging tot opgeruimd leven. Daar schrijft ze over. En over wat ze iedere dag tegenkomt tijdens haar ochtendwandeling door de media.
Fotografie portret: Dingena Mol, visagie: Astrid Timmer
