Franska.nl

Ik zag het heus wel, die rapportage over Iers rundvlees. Maar ik wilde er eerst niet aan. Want als ik die foto’s eenmaal op mijn netvlies zou hebben, dan zou ik ze voorlopig niet meer kwijtraken, wist ik nog van de slachthuisgruwelen die me nog maar een week geleden onder ogen waren gekomen.

Dat het zoveel jaren aan een stuk zo mis kan zijn met het dierenwelzijn en de hygiëne in de abattoirs, kon er eerst niet in bij me. Maar wat blijkt? Vleeskeurders en dierenartsen die er werken, mogen absoluut niets naar buiten brengen over wat ze op de werkvloer zoal tegenkomen. En de slachters en snijders aan de lopende band moeten ervoor zorgen dat een varken dat het slachthuis binnenkomt zesendertig uur later op ons bord ligt, en verder niet piepen over te lange werkdagen, een te hoge werkdruk en een karig minimumloontje. Tja. Als niemand zich het lot van die werknemers al aantrekt, wie maakt zich dan nog ooit druk om het welzijn van een varken?

Na het slachthuis moest ik er toch weer aan geloven. Want hoewel ik dacht dat Iers rundvlees hartstikke diervriendelijk was (vanwaar anders het keurmerk Sustainable Beef and Lamb Assurance Scheme?), met allemaal blije koeien in de wei, had ik het mooi weer bij het verkeerde eind en las ik over onverdoofd castreren, over dat weidegang niet verplicht is en over uitpuilende stallen.

En zag ik foto’s van runderen die er zo slecht uitzien dat ik ze alleen nog maar een enkele reis naar de eeuwige jachtvelden wens.

Hoeveel kan een sector nog hebben, vraag ik me af? Ik bedoel dus niet alleen na de slachthuisgruwelen en de leugen rond het Ierse rund, maar ook na het gerommel met paardenvlees, de fipronil-affaire, salmonellabesmettingen bij pluimveebedrijven, diertransporten die het daglicht niet kunnen verdragen, vogelpest, gekkenkoeienziekte en varkenspest, schandalen over slechte controle op hormoonvlees, dioxine in kip, ei en varken, antibioticum en dioxine in veevoer, scharreleieren en vrije uitloopeieren die sporen van legbatterijen bevatten, q-koorts, controleurs die misstanden door de vingers zien en wat al dies meer zij.  

Geloof me. Ik ben echt wel van een stukje vlees of kip op z’n tijd. Maar ik durf bijna niet meer. Veel te bang dat me weer iets ter ore of onder ogen komt waar ik zo door van de leg raak dat het me dagen kost om dat weer te boven te komen.