Niet weer dat verplichte bezoekje
Yolande gaat al jarenlang iedere zondag bij haar schoonmoeder langs. Maar om nou te zeggen dat ze veel plezier in die bezoekjes heeft.
Het is zondagavond en ik hoor de regen op het raam tikken. Zachtjes draai ik me nog een keer om terwijl ik denk aan vanmorgen. Mijn man en ik gingen zoals gewoonlijk op visite bij zijn moeder. Een verplicht nummer waar ik me al jaren enorm aan stoor.
Het is er eigenlijk ingeslopen. Al vanaf het begin van onze relatie gaan mijn man en ik wekelijks naar haar toe. Iedere zondagochtend staan we om 11 uur bij haar op de stoep en tel ik de minuten tot ik weer naar huis kan. Want mijn schoonmoeder is een nogal dominante vrouw die geen tegenspraak duldt. En al helemaal niet van haar zoon. Sinds de dood van zijn vader heeft zijn moeder hem alleen opgevoed en claimt ze hem wanneer ze maar kan.
Mijn man heeft een zacht karakter en durft niet zo goed tegen haar in te gaan. Hij vond het destijds best lastig om zijn moeder alleen achter te laten toen we gingen samenwonen. Als een soort compromis aan haar zijn we sindsdien iedere zondag bij haar op bezoek gegaan.
Ook toen er kinderen kwamen bleven we hiermee doorgaan. Nu onze jongens wat ouder worden staan die bezoekjes mij steeds meer tegen. Maar mijn man vindt het zielig voor haar als we niet meer gaan. Ze is al zo eenzaam, zegt hij, en ze kijkt er de hele week naar uit.
Ik vind het niet zo gek dat ze zich alleen voelt. Ze onderneemt vrij weinig om andere mensen te ontmoeten en ze heeft altijd en overal commentaar op. Ze houdt niet van golf of bridgen, en wil geen cursus doen om zo nieuwe contacten op te doen. Af en toe bezoekt ze een verre nicht en daar blijft het bij. Ze leunt dus erg op haar zoon, mijn man.
Hoewel ik al meerdere keren tegen mijn man heb gezegd dat ik van die bezoekjes af wil, vindt hij dat ik dat niet kan maken. Zijn moeder kijkt er zo naar uit en het is toch maar een kleine moeite. Dus stap ik iedere zondagochtend weer met een pestgevoel in de auto.
Onze kinderen gaan inmiddels niet meer mee. Die zaten zich de laatste keren echt zo te vervelen dat ze alleen maar konden klieren. En daar had ik al helemaal geen zin meer in. Ze zijn nu oud genoeg om even twee uurtjes alleen thuis te blijven.
Toen ik vanmorgen de deur achter me dichttrok en ik de jongens met hun iPad op de bank zag liggen wilde ik helemaal niet weg. De gedachte alleen al. Weer zo’n doods bezoek, weer dat geklaag en gezeur van die vrouw. Ik had er zo genoeg van. Dus toen ik in de auto zat en de straat uitreed zei ik dat ik voorlopig voor de laatste keer meeging.
Mijn man snapte er niets van en we kregen onderweg knallende ruzie. Mijn schoonmoeder had niks in de gaten want ze zat vol verhalen over de verbouwing van de buren waar ze zich aan ergerde. Ik probeerde de boze blikken van mijn man te ontwijken toen we in de gang stonden om weer naar huis te gaan. Terwijl ik de voordeur opendeed zei ik dat hij volgende week alleen zou komen. Toen mijn schoonmoeder vroeg waarom, zei ik dat ik mijn zondagen voortaan graag anders wilde doorbrengen en liep zonder me nog een keer om te draaien naar de auto.
Zwijgend reden mijn man en ik naar huis en ook de rest van de dag negeerde hij me volledig. Ik baal enorm van de reactie van mijn man, maar ik ben zo opgelucht dat ik eindelijk, na al die jaren, voor mezelf koos en van dat verplichte bezoek aan m’n schoonmoeder af ben….
Door Yolande
