‘Natuurlijk is dit bullshit!’
Joyce maakt zichzelf wijs dat ze haar man kan straffen door toe te geven aan haar verslaving.
‘Vorige week las ik op jullie platform over een vrouw die zich zorgen maakt over haar man die volgens haar alcoholist is. Ze beseft dat ze hem niet kan helpen zolang hij zelf niet erkent dat hij hulp nodig heeft. Uit ervaring weet ik dat dit waar is. Al is het probleem in werkelijkheid nog net iets gecompliceerder. Ik ben namelijk ook verslaafd. Niet aan alcohol maar aan eten. Zodra het even niet meezit geef ik eraan toe, aan deze weerzinwekkende vreetbuiten. Alles gaat naar binnen. Van chips en ijs en koek en snoep tot copieuze maaltijden en zelfs karrevrachten zogenaamd gezond eten om de boel zogenaamd weer in balans te brengen vanbinnen. Ik zou willen dat het erkennen van het probleem al een deel van de oplossing is. Maar voor mij werkt dat niet zo. Zelfs na ettelijke therapiesessies laat ik mezelf nog steeds gaan als ik denk dat ik daar een gegronde reden voor heb.
Een ruzie met mijn man is de ultieme trigger om weer in de fout te gaan. Ik maak mezelf wijs dat ik hem ermee heb als ik me misselijk zit te vreten. Omdat ik weet dat hij zich veel zorgen om me maakt als ik zo bezig ben. Dan zie ik hem naar me kijken – hij praat op zulke momenten nooit tegen me omdat hij allang weet dat ik een ruzie dan volledig laat escaleren – en dan zie ik de pijn in zijn ogen. Geen woede, nee. Nooit woede. Alleen maar die pijn om wat ik mezelf zit aan te doen op zo’n moment. Hoe ik mezelf zit te beschadigen door de controle zo verschrikkelijk kwijt te raken. Ik walg van mezelf tijdens die buien – een diepe afkeer.
Hij weet precies hoe ik me dan voel. Omdat ik het daar verschillende keren heel openhartig met hem over heb gehad als ik goed in mijn vel zit. Ik weet dat hij zich schuldig gaat voelen over mijn vreetaanvallen. Dat hij zichzelf kwalijk neemt dat hij de ruzie niet kon voorkomen. En het enige wat ik dan kan denken is dat hij inderdaad maar even een straatje om had moeten gaan om ons allebei wat ruimte te gunnen.
Ik weet dat dit bullshit is. Het probleem ligt bij mij en bij mij alleen. Als het niet een ruzie met mijn man is waardoor ik weer toegeef aan mijn verslaving, dan is het wel omdat het op mijn werk even niet loopt zoals ik dat wil of omdat een vriendin lullig tegen me doet. Waar het op neerkomt is dat ik constant spanning opbouw in mezelf en dat de emmer gaat overlopen zodra die vol is. Dat weet ik, dat heb ik uitentreuren besproken met mijn therapeut en toch kan ik het met geen mogelijkheid voorblijven. Zo sterk kan een verslaving dus zijn.’
Joyce’ naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
