Na twintig jaar en twaalf dagen van tergende onzekerheid:
Eindelijk heeft de moordenaar van Nicky Verstappen een naam en gezicht
Twintig jaar en twaalf dagen. Zoveel tergende dagen en nachten is het geleden dat je zoon Nicky opeens van de radar verdween in het vakantiekamp waar hij bivakkeerde. Natuurlijk was er blinde paniek toen je het hoorde. Ongetwijfeld was er ook hoop. Want als je zou toegeven aan je paniek, als je zou geloven in het ergst denkbare . . . Niet meer dan één dag was het je gegund om te mogen hopen. Toen moest eraan geloven. Je kind was er niet meer en jouw leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
Twintig jaar en elf dagen. Zoveel tergende dagen en nachten heb je je afgevraagd wie, waarom en hoe. En niemand had het antwoord. Je moest het zelf maar zien te klaren met de demonen die je ’s nachts uit je slaap kwamen houden.
Aanvankelijk werd er nog wel actief gejaagd op het monster dat je dit had aangedaan. Er waren zelfs verdachten. Een Duitse kindermoordenaar, een Franse kindermoordenaar en toen nog een Duitse. Bijna negen jaar nadat de nachtmerrie was begonnen werd er een man uit je eigen woonplaats aangehouden. Het was loos alarm. Meer dan twaalf jaar nadat de nachtmerrie was begonnen werd er een kampoudste opgegraven om DNA te vergelijken. Weer was het loos alarm.
Dankzij één iemand – Peter R. de Vries, red. – mocht je blijven hopen. Eén iemand, op wiens steun je kon blijven vertrouwen: een strottenbijter die net als jijzelf nooit opgaf. Dankzij hem startte de politie, negentien jaar nadat de nachtmerrie begon, een DNA-verwantschapsonderzoek. 21.500 mannen werden er opgeroepen. Ze zouden zich allemaal in de buurt van je zoon hebben kunnen ophouden. Was je inmiddels te vaak van een koude kermis thuisgekomen? Of laaide de hoop toch weer op?
Twintig jaar en elf dagen ben je met deze nachtmerrie onderweg geweest. En toen, het was 22 augustus 2018, kreeg de moordenaar van je zoon toch nog een naam en een gezicht. Pas na al die jaren kwam je te weten dat het de nu 55-jarige Joseph (roepnaam Jos) Theresia Johannes B is die je zoon Nicky van zijn leven beroofde. En het leven in jou daarmee ook een beetje doofde.
Zelf was deze Jos te laf om zich te melden voor het DNA-onderzoek. Dat liet hij aan zijn vrienden en familie over, die godzijdank niet te laf waren. Jos zelf is, als een echte lafaard betaamt, van de aardbodem verdwenen. Negentien jaar nadat jouw nachtmerrie begon werd het ‘m blijkbaar te heet onder de voeten en verkaste hij naar het buitenland. Net als jouw zoon werd hij als vermist opgegeven. Net als naar jouw zoon wordt er nu naar hem gezocht.
Twintig jaar en elf dagen heb je moeten wachten. Moet je nu wéér wachten? Wachten totdat de moordenaar van je kind over zijn lafheid heen wil stappen en zich meldt? Of wachten totdat de moordenaar van je kind gevonden wordt?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
