‘Na het overlijden van mijn zus ging alles wat ze bezat naar haar vriend’
Het enige wat Susanne had gewild, was een persoonlijk aandenken.
‘Het was mijn zusjes wens om haar vriend als enige erfgenaam aan te wijzen en die wens respecteer ik. Ze had lang genoeg de tijd om daarover na te denken, haar hele slepende ziekbed lang. Maar als ze geweten zou hebben hoe het uit zou pakken, dan waren er heus wel wat kleine lettertjes toegevoegd. Een paar hele kleine lettertjes die mij het recht hadden gegeven op een paar persoonlijke dingetjes van haar. Als aandenken. Een ring die van onze moeder was. Haar baby-album. Het schermerlampje dat bij ons thuis altijd op het dressoir stond. Of het schilderijtje van boven de piano – en dan had ik die piano er niet eens bij gehoeven.
Ik noem hem altijd mijn zwager. Ondanks dat hij en mijn zus nooit samenwoonden en geen kinderen hadden. Ze hadden een latrelatie omdat hij dat zo wilde. Zijn kinderen wonen permanent bij hem en daar wilde hij alle tijd en aandacht aan kunnen geven. Met een griepje moest mijn zus hem nooit lastigvallen, daarvoor kon hij geen tijd vrijmaken in zijn drukke bestaan. Maar toen de kanker haar opvrat bekommerde hij zich gelukkig wel om haar. En op hoe hij haar crematie had verzorgd, viel helemaal niets aan te merken.
Na haar crematie probeerde ik hem te bellen – ik wilde mijn verdriet kunnen delen en hij komt wat dat betreft het meest dichtbij. Mijn telefoontjes bleven onbeantwoord. Mijn appjes ook. Ik zag hem pas weer toen we een week of zes na haar crematie haar as zouden verstrooien. Hij verontschuldigde zich dat hij niets had laten horen: hij had het zo vreselijk druk gehad met het leegruimen van haar appartement dat het erbij ingeschoten was. En er was nog een project bijgekomen, zoals hij dat noemde. Nu hij wat geld ter beschikking had, had hij eindelijk zijn droom kunnen verwezenlijken om een buitenhuisje te kopen. Op de Veluwe had hij gevonden wat hij zocht maar er moest wel nog het een en ander aan gebeuren, vandaar.
Mijn zusjes geld kwam uit de erfenis die onze ouders ons nalieten. Met dank aan een leven lang hard werken en zuinig aan doen hadden ze een aardige som voor ons kunnen sparen. Toen hij over zijn buitenhuisje begon stak die gedachte mij meer dan ik wilde toegeven.
Maar wat mij nog meer stak dan dat is dat hij haar huis had ontruimd zonder mij ook maar één herinnering aan mijn zusje te gunnen. Dat was niet eens bij hem opgekomen.
Het ontschoot me voordat ik er erg in had, dat ik het heel erg vond dat ik niet meer de kans had gekregen om nog even in haar oude leven, haar huis, rond te kunnen neuzen. Hij keek me wat glazig aan daarna. En zei toen dat ik gerust wat as van haar mee naar huis mocht nemen als ik dat wilde.’
Susannes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
