Franska.nl

Na het overlijden van haar vader hertrouwde Jeannines moeder

‘De man hoorde tot de notabelen van het dorp. Maar nobel?’

 

‘Mijn vader verongelukte toen ik twee was. Ik ben de jongste van drie. Mijn broer is twee jaar ouder en mijn zus vier jaar. Van het ongeluk en de periode daarna kan ik me weinig tot niets herinneren. Alleen dat mijn oma er altijd was en dat mijn moeder vaak in bed lag – een sterke vrouw is ze nu eenmaal nooit geweest. Ik denk dat ze het leven mét man al ingewikkeld genoeg vond, laat staan zonder man en in haar eentje met drie kleine kinderen.

 

Gelukkig diende zich een man aan toen ik bijna vijf was. Hij behoorde als notaris tot de notabelen van het dorp en hij hing zijn huwelijk notabene aan de wilgen om met mijn moeder te kunnen trouwen, dus hier moest wel sprake zijn van echte liefde. De eerste regel die hij ons oplegde was dat we hem vader moesten noemen. Daarna zouden er nog heel veel akelige regels en beperkingen volgen. Zo mochten we geen water meer pakken als het aanrecht en de spoelbak schoongeboend waren. Water zou vlekken achterlaten, vandaar. In de zomer gingen we op een gegeven moment flesjes bewaren om water in te doen voor als de dorst te erg werd. We verstopten die flesjes in de garage. Toen hij daarachter kwam kregen we straf: een maand lang huisarrest.

 

De man was een tiran en een sadist en mijn moeder een lafaard dat ze dit allemaal onder haar dak en onder haar ogen liet gebeuren. Als het haar te gortig werd dook ze haar bed in. Daar kon ze haar ogen blijkbaar makkelijker sluiten voor wat zich onder haar dak afspeelde. En toch hebben we haar nooit laten vallen. Nadat ‘hij’ was overleden – hij werd godzijdank niet oud – hebben we mijn moeder om de beurt opgevangen. Ze is tachtig geworden. Van haar vijfenzestigste tot haar tachtigste heeft ze het zonder man moeten stellen, want nog een vent was niet voor haar weggelegd. Daarvoor waren er in het dorp te veel roddels over ‘de weduwe van de notaris’ geweest. Pas toen ze tegen de zeventig liep kwamen de muren niet meer de hele dag op haar af. En vlak voor haar dood sprak ze voor het eerst uit dat ze het eigenlijk wel best vond in haar eentje.

 

Een mens is nooit te oud om te leren. Al was het in mijn moeders geval wel fijn geweest als ze deze les wat eerder in haar leven had geleerd.’

 

Jeannines naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.