Na die middag ging Monica heel anders naar haar beste vriendin kijken
‘We waren die dag aan het shoppen en opeens leek ik niet meer te bestaan.’
‘Ze heeft benen tot aan haar oksels, stopt alles in haar mond wat ze pakken kan krijgen zonder ook maar ooit één gram aan te komen, ze is geinig en guitig en ze kan zich – weliswaar dankzij haar man, maar toch – vrijwel alles permitteren. Ze is mijn vriendin sinds de middelbare school. Ik noem haar tegenwoordig mijn beste vriendin, want onze vriendschap is onvoorwaardelijk en het is gunnen in plaats van afgunst.
En toch – je voelde de ‘maar’ waarschijnlijk al komen – gebeurde er die dag iets wat ik maar geen plek kan geven en wat blijft knagen.
We waren die dag aan het shoppen. Eerst langs een paar onbeduidende winkeltjes en toen naar die ene winkel waar ze de rode loper uitrollen als ze mijn vriendin zien verschijnen, omdat ze, laten we zeggen, goed is voor de omzet. Ze werd nog net niet gezoend, haar favoriete thee werd zonder vragen gezet en een flesje bubbels in allerijl koud gelegd voor je weet maar nooit. Wat ontzettend leuk dat ze er was, want de nieuwe collectie was binnen. Ze waren zo vrij geweest om alvast wat voor haar apart te hangen. Het ene na het andere kledingstuk werd uitgehaald en omhooggehouden. Wat dacht ze? Nou ja, met dat lijf van haar kon ze natuurlijk alles hebben, dus misschien maar even richting de paskamer?
En al die tijd leek ik niet te bestaan. Niemand, ook mijn beste vriendin niet, had me ook maar één blik waardig gekeurd sinds we over de drempel stapten. Ik zocht een fauteuil op en ging zitten. En terwijl ik daar zat, voelde ik me steeds onbeduidender worden. Niet alleen omdat ik me nog niet één item uit deze uitpuilende rekken kon veroorloven, maar ook omdat ik nou eenmaal nooit het lijf heb gehad waar zij wel mee gezegend is. Daar was ik me altijd van bewust, maar al heel lang geleden had ik me geschikt in de rol van de tweede viool en opeens ging dat in die winkel wringen en schuren.
Na een uur of langer paskamer in en uit en draaien voor de spiegel onder het hysterische gekir van de twee winkeljuffrouwen, werd de creditcard getrokken voor een bedrag waar ik ongelogen een maand riant van kan leven. Ik moest ervan slikken en dat ontging mijn vriendin niet. Ze verontschuldigde zich. Maar waarvoor, vroeg ik haar? Het ging er namelijk echt niet om dat zij zoveel meer te besteden heeft dan ik, dus daar hoefde ze zich echt niet voor te verontschuldigen.
Die middag werd me duidelijk dat ik me altijd vereerd heb gevoeld dat het eens meest populaire meisje van de klas uitgerekend voor mijn vriendschap koos. Die middag vroeg ik mezelf ook voor het eerst af of dat er niet ook mee te maken had dat ze van mij nooit iets te vrezen had. Ik ben bang dat ik de verhoudingen tussen ons die middag voor het eerst scherp zag en ben erachter gekomen dat ik daar helemaal niet meer zo gelukkig mee ben.’
De naam Monica is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
