Het is hier geen hotel!
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
Paniek! Diana is in geen velden of wegen te bekennen. We hebben dagenlang geen enkel bericht van haar of een van haar familieleden ontvangen. José zit op zijn vaste stek onder de boom en zegt ook niet te weten waar Diana is gebleven. Na vier dagen weet hij het wel: ze komt niet meer, want ze wil weer naar school. Daar kan ik op zich helemaal inkomen. Al is het jammer voor ons.
Gelukkig verschijnt er al snel een oplossing in beeld. In de vorm van Feliciano. Niet om tussen de ritten op en neer naar school zelf de dweil ter hand te nemen, maar om het feit dat we hem in ons slechtste Spaans hebben weten te ontfutselen dat hij tien kinderen heeft, waarvan zeven vlijtige dochters. Hij is er als de kippen bij om één van hen het gat in ons huishouden te laten opvullen. De volgende dag al komt ze op gesprek. Ze heet Maria Guadalupe en wordt thuis altijd Guadalupe genoemd. Dat gaat ons wat boven de pet. Gelukkig mogen wij Maria zeggen.
Ze lijkt heel verlegen en zegt dan ook haast niks, maar ze heeft een heel lief gezichtje. Bij het horen van het salaris begint dat van oor tot oor te glunderen. Kennelijk te hoog ingezet. Maar ze is een dochter van Feliciano, betrouwbaar – heel belangrijk – en ze wil ook blijven slapen zodat El Señor en ik af en toe ’s avonds samen buiten de deur kunnen gaan eten. We besluiten het er op te wagen.
Mochten mensen nu trouwens denken dat ik hier enorm verwend zit te worden: niets is minder waar. Ik ben wel wat gewend. Mijn hele leven lang heb ik al hulp in de huishouding. Hoewel mama tijdens mijn pubertijd enigszins in denial was (‘ik ben je werkster niet’ en ‘je woont hier niet in een hotel’), maakte dit soort uitspraken juist dat ik dacht dat ze tóch een klein hotelletje was begonnen. Mama ging niet mee op kamers.
Al snel diende zich een andere hulp aan: vriendin Lidwine, een opgeruimd type, kwam eens in het kwartaal even orde op zaken stellen. Als de twaalf vierkante meter vloeroppervlak van mijn kamer bezaaid waren met trash en er langzaam maar zeker een huishoudelijke ramp in mijn kamer aan het voltrekken was, groef ik de telefoon uit en belde Wien.
Niet veel later trok ik een ander zeer ordentelijk personage aan, met het vooruitzicht ooit zelfs inwonend te worden. Die moest ik te vriend houden! Deze bijzondere man ontving dus ter aanmoediging op zijn verjaardag een supersonische kruimeldief. Al snel liet ik mijn vuilnisbelt voor wat het was om vooral tijd te spenderen in zijn gezellige, opgeruimde, overzichtelijke ruimte. Dat gaat nu al meer dan dertien jaar in schoone harmonie.
Cees – sterrenbeeld maagd: zeer nette mensen – staat al klaar om het stokje over te nemen. Elke dag moet hij van mij zijn kamer opruimen. Dat leert hij heel verantwoord omdat Maria er niet altijd zal zijn. En wie gaat het dan doen? Ik ben zijn werkster immers niet. En hij woont ook niet in een hotel.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
