Franska.nl

Moet je dat wel doen?

 

Medicijnen van een ander slikken? Ik vind van niet. Misschien kun je zeggen dat iets jou erg goed geholpen heeft. Maar aanbieden, geven, adviseren?

 

In je wanhoop zou je er zomaar naar kunnen grijpen en wie garandeert je dat het bij jou hetzelfde resultaat heeft? En dat laatste in het beste geval. Maar wie garandeert je dat het niet misgaat?
 
Hoe vaak gebeurt het niet dat mensen elkaar ongevraagd advies geven over medicijnen? Ik heb een keer in Parijs, toen ik daar voor de allereerste keer voor de modeshows was (ik was drieëntwintig) bij het ontbijt van een oudere collega een ‘saridonnetje’ gekregen tegen de kiespijn. De pijn was zo heftig, dat ik het meteen slikte. En de pijn was inderdaad snel weg. Een uur later viel ik in de rij voor de show van Anne-Marie Beretta flauw. Zomaar ineens. ‘s Avonds in Café de Flore hoorde ik een bekende modeontwerper uit Nederland erover praten: ‘Er is zelfs iemand flauwgevallen in de rij. Kun je nagaan. Veel te druk bij die shows.’ Had niets met die drukte te maken.
 
Je hoort de waarschuwing vaak genoeg. Neem nooit andermans medicijnen aan. Slik geen pillen die aan een ander voorgeschreven zijn. Dat zeggen ze dus niet voor niks.
 
Afgelopen week vertelde ik hier over de beschadigde zenuw en de pijn die ik nu heb. Kreeg ik van diverse kanten het advies om eens ‘Lyrica’ te proberen. Mag ik je even heel ernstig waarschuwen? Ik ken dat medicijn toevallig. En het werkt absoluut heel goed tegen de pijn. Maar het gevoel dat ik kreeg toen de neuroloog het me een jaar of zes geleden voorschreef bleek helemaal te kloppen. Ik zei meteen toen ik de naam hoorde: ‘Daar word je zeker heel lyrisch van?’
 
De pijn was toen zo ondraaglijk dat ik wel moest. Nadat ik het spul een paar dagen had geslikt, had ik voortdurend het gevoel dat ik een centimeter of vijf boven de aarde zweefde. Heerlijk. Ook als ik liep. Op wolken zeg maar. Voelde echt goed. Ik voelde me zelfs een stuk zorgelozer dan normaal. Zag alles veel vrolijker in. Toen ik op een gegeven moment met een stapel tijdschriften onder de ene arm en een bos bloemen onder de andere de straat overstak naar de buurvrouw en zo’n (niet doorgeknipte)  tie-rap zag liggen, die waarschijnlijk om een pak folders had gezeten, moest ik een beetje lachen. Want ik dacht meteen aan dat stripboek van Kamagurka, waarop Cowboy Henk een bananenschil ziet liggen en zegt: dat wordt vallen. Ik dacht zoiets bij die tie-wrap. En jawel hoor. Plat op m’n gezicht, neus, voorhoofd, op de straatstenen. Toen was dat onbezorgde gevoel even weg. Het bloedbad op de keien en het bloedspoor naar huis richting badkamer was nog dagen zichtbaar. En dat blauwe oog nog veel langer. (Ik heb trouwens nog nooit zo snel m’n man met een emmer sop en een borstel door de gang zien kruipen.) 
 
Later hoorde ik meer verhalen over Lyrica, van iemand die dacht dat het wel leuk zou zijn om te vliegen toen ze dit een tijdje slikte. Totaal geen zelfmoordplannen, maar gewoon zomaar, lekker vliegen, hup, zo het raam uit, fladderdefladder de vogels achterna. Je hebt het idee dat je de hele wereld aankan. En dan die vriend die verschrikkelijke pijnen in z’n rug had en met dit medicijn dacht dat ie wel even losjes op z’n fiets kon springen. Was ook niet bepaald een succes, om het maar subtiel uit te drukken.
 
Ik heb die medicijnen toen zo snel mogelijk afgebouwd. Helaas, een tijdje na die vreselijke smakkerd was de pijn toch weer zo ondraaglijk dat ik er maar weer eentje genomen heb ’s nachts. Ik moest de volgende dag met de auto naar m’n werk, maar realiseerde me net op tijd dat het toch wel gek was dat ik steeds tegen de wand aan viel en liep te zwieberen. Ik heb hardop pratend mezelf er van moeten overtuigen om eerst te gaan zitten, goed na te denken en m’n verstand te gebruiken. Geen auto rijden! Geen auto rijden! Zei ik steeds hardop tegen mezelf. Kostte veel moeite, maar is gelukt.
 
Met andere woorden: je kunt het maar nodig hebben, dan werkt het perfect tegen de pijn, maar let alsjeblieft op. Het werkt bij de een anders uit dan bij de ander. En neem het sowieso niet van iemand aan. Medicijn-adviezen misschien aan een arts overlaten? Het is maar een idee. Al is het alleen maar voor overleg. En zelfs dan is het nog goed op jezelf letten geblazen.
 
PS: Ik heb het nu over Lyrica, maar er zijn vast veel meer voorbeelden.