Moet ik hier iets van zeggen?
Als ik ergens echt een hekel aan heb is het ongevraagd advies ontvangen.
En als ik ergens héél goed in ben… is het ongevraagd advies geven. De laatste jaren gelukkig een stuk minder. Als je iets zelf vervelend vindt, moet je het bij een ander ook niet doen. Ik leer!
Maar dan het volgende. Onlangs was ik met een van mijn vriendinnen uit eten. We hadden samen afgesproken op Amsterdam Centraal en zouden vanaf daar de stad in wandelen naar ons eettentje. Ik had het restaurantje uitgezocht. Ik had daarbij niet echt opgelet waar het tentje precies zat.
Loopafstand is voor mij een breed begrip
Nou weet ik ook wel dat in Amsterdam sommige dingen écht ver weg zijn, maar ach, dan pak je een tram en is het ook opgelost. Ik vind een stukje struinen door de stad altijd wel lekker. Zeker na afloop van het eten, dan heb je toch alweer een paar happen van je Israëlische lekkernijen eraf gewandeld.
Als we buiten het station staan, check ik mijn routeplanner hoe ver het lopen is. 2,2 kilometer. O well, prima. Net als ik de pas erin wil zetten, hoor ik naast me een heel diepe zucht… 2,2 KILOMETER?!! Maar dat is zéker een half uur lopen! Ik kijk mijn vriendin vragend aan. Hoge hakken? Nee, gewoon sneakers. Te koud gekleed? Nope, ook niet. Verder is het droog, de zon schijnt en we hebben alle tijd.
Op mijn voorstel om anders halverwege nog even een wijntje te doen, wordt gegromd
Nee we lopen wel in één keer door, dan hebben we het gehad. Dus beginnen we onze wandeling. Het eerste stukje bij het station is het vervelend druk. Tja, dat is Amsterdam. Zodra we rechts een van de zijstraatjes inschieten, is het gedaan met de drukte en wandelen we op ons gemakje verder.
Na een 400 meter lopen lukt het mijn vriendin nog nauwelijks te praten als we wandelen, zo buiten adem is ze. Ik schrik daar wel een beetje van. Ze is nog geen veertig, maar mijn vader van vijfenzeventig wandelt haar er dubbel en dwars uit. Nou zegt dat ook iets over mijn vader, die wandelt niet, die marcheert, maar toch, je snapt mijn punt.
Ik maak me dan zorgen
Als je nog zo jong bent en je conditie is zo slecht, hoe moet dat dan als je ouder wordt? Ik heb vrienden van alle leeftijden. Echter, de meeste vrienden zijn ouder dan ik, 70-plus is geen uitzondering. Ik geniet van de pure oprechtheid en levensvreugde en -wijsheid. Ook zijn ze nog allemaal superactief. Het hele erf bijhouden? Geen probleem. Op fietsvakantie of drie keer in de week een 18-holesbaan lopen op de golfclub: ja, leuk!
Ze zijn allemaal verschillend en toch hebben ze iets gemeen: een fit lijf. En dan heb ik het niet over overdreven slank en atletisch, maar er wordt gewoon goed voor het lichaam gezorgd. Datzelfde lichaam zorgt ervoor dat ze nu nog zo kunnen genieten. Mijn vriendin van bijna veertig heeft flink overgewicht. Ik weet dat ze niet altijd goed voor zichzelf zorgt. Maaltijden overslaan, veel snacken en ze is ook niet vies van een wijntje.
Moet ik hier iets van zeggen?
Alles wat ik zou zeggen, zeg ik uit liefde voor haar. Geen afkeuring of betweterigheid. Daarbij, ze is echt een prachtige vrouw, daarin maakt een maatje meer geen fluit uit. Dus is dit nou irritant, ongevraagd advies? Of liefdevolle oprechtheid omdat ik haar graag gezond ouder zie worden… Roept u maar!
