Franska.nl

Moeders

 

Dit is het nieuwe boek van onze columnist Esther Goedegebuure en May wilde er alles over weten.

 

 

Jaren was Esther de graag geziene hoofdredacteur van JAN en vulde het leven haar glas en verlichtte de zon haar gezicht. Tot ineens, bezuiniging, je kent het wel, ze zomaar vaarwel werd gewuifd en geamputeerd (want ja, zo voelde het wel een beetje) van haar lievelingsbaan. Of het allemaal al niet droef genoeg was, vloog ook het tweede kind uit haar warme nest en moest Esther even serieus heruitvinden wat ze wilde. En dat deed ze. Zoals zij dat kan. De mouwen gingen omhoog, de mond opende voor een hap lucht en daar begon ze. Schrijven voor Nouveau, voor Franska, voor Volkskrant Magazine en als Chanel-tas op een smashing outfit (mijn metafoor voor de kers op de taart) een eigen boek. Dinsdag werd de geboorte van ‘Moeders’ gevierd. Groots, mogen we wel zeggen.

 

 

 

Esther, het was me het weekje wel. Hoe voelt deze vrijdag?

 

‘Ik dobber op een roze wolk, al dagen en dat bevalt me opperbest. Mijn boekpresentatie voelde alsof ik ging trouwen. De uitgever had een groots feest georganiseerd in het West-Indisch Huis, inderdaad: een huwelijkslocatie. Er waren eindeloos veel lieve mensen, mooie speeches, een cadeautafel vol bloemen, flessen en andere verwennerijen. En bijna alle fanatische vrouwen die ik heb geïnterviewd waren er om het eerste exemplaar aan uit te reiken.’

 

 

Voor je boek ‘Moeders’ interviewde je allemaal prominente vrouwen over het moederschap. Een roeping die je na aan het hart ligt, een rol die je van allemaal het best wilde uitvoeren. Waar komt die drive om de best denkbare moeder te zijn vandaan en wanneer dacht je: hier moet een boek over komen?

 

‘Ik zie dat vrouwen die ambitieus zijn in hun werk ook enorm ambitieus zijn in dat moederschap. De lat ligt hoog. We willen onze kinderen gelukkig maken, ze de kans geven zich sociaal-emotioneel te kunnen ontwikkelen en we zien dat als onze verantwoordelijkheid. Dat geeft ons veel, want maakt vaak dat we in verbinding staan met onze kinderen, maar het zorgt ook voor heel veel druk. Het moederschap is een bepalende factor voor onze identiteit, waarin alle emoties in uitvergroot worden en waarin we allemaal worstelen met schuldgevoel, schaamte en onzekerheid. Naast het feit dat we natuurlijk ook genieten en liefhebben.’

 

 

 

Je interviewde allerlei prominente vrouwen met allemaal een gemeenschappelijke deler: dat mooie moederschap. Noem eens drie passages uit je boek die je bij zullen blijven.

 

‘Ik koos de vrouwen om hun verschillende achtergronden. Chantal Janzen bijvoorbeeld omdat ze ook bonusmoeder is, Aaf Brandt Corstius omdat ze zonder moeder opgroeide, Susan Smit omdat ze na vlak na de geboorte van haar zoon verlaten werd door haar man en Anna Enquist omdat ze haar dochter verloor. Actrice Romana Vrede sprak ik over haar zoon met autisme en verstandelijke beperking. Dat was een nederig gesprek. Net als alle moeders, is ook zij vaak onzeker over haar rol. Maar als je kind niet in staat is liefde of bevestiging terug te geven, dan wordt die onzekerheid ondraaglijk.’

 

 

 

Ik wil zo verder over je boek, maar het is ‘Thank God it’s Friday’ natuurlijk, dus we vinken even wat af. Wat heb je aan, wat klinkt er op Spotify en wat zit er in je glas?

 

‘Ik heb het geluk dat mijn kinderen een fantastische en diverse muzieksmaak hebben, van Jungle tot Fleetwood Mac en van Ramses Shaffy tot de Black Pumas. Ik luister graag naar deze mix op hun oneindig lange playlists die nooit vervelen en waar ik ook heel lekker op kan hardlopen. In dat glas gaat vanavond de roze champagne die ik dinsdag van een vriendin kreeg, om die roze wolk nog even vast te houden.’

 

 

 

Schrijven is een vrij solitair bestaan. Heb je dat ook zo ervaren of kwam je juist meer onder de mensen omdat je iedereen interviewde?

 

‘Als ik echt even wilde knallen met schrijven sloot ik me op in het vakantiehuisje van de familie van mijn lief, in de bossen van de Achterhoek. Daar zat ik dan hele dagen in mijn legging en UGG’s gestoken als een kluizenaar te tikken. De grootste overgang van mijn leven als hoofdredacteur naar freelancejournalist was misschien wel dat hele solistische. In het begin miste ik de dynamiek van een team gigantisch, maar zoals met alles in het leven geeft de tijd je kans om ook de voordelen van een nieuwe situatie te zien. Er is nu weinig ruis en afleiding, wat heel gunstig is voor mijn productiviteit.’

 

 

 

Mensen zeggen dat een boek schrijven hen vooral aan het einde zwaar valt; al die punten en komma’s alles nalezen. Toen ik een kinderboek schreef, vond ik het eigenlijk juist heerlijk om te doen. Alsof ik het jasje van mijn kind nog even rechttrok voordat ze voor het eerst naar school ging, zoiets. Hoe heb jij dat beleefd? Ik zag op Instagram dat je zoon je boek, op zijn initiatief nog wel, aan het lezen was. Een mooier compliment bestaat er niet, lijkt me.

 

‘Ik vind schrijven echt net zoiets als sporten. De endorfine komt bij mij pas als het achter de rug is. Ik vind het sporten zelf en dus ook het schrijven geen lolletje. Maar ja, het resultaat hè? Daar doe ik het voor. Als ik iets op papier heb, of beter: in een document heb opgeslagen en dat overlees om het te kunnen finetunen, vind ik het allemaal erg leuk. Dat heb ik met een column schrijven of een interview componeren. Die laatste fase is inderdaad heerlijk. Vijlen en schaven aan iets waarvan je denkt: ja, dit wordt wel wat. Dat mijn lief en mijn middelste kind mijn boek uit vrije wil wilden lezen en daarover met mij in gesprek gingen, ja, dat was zo mooi en dierbaar.’

 

 

 

Oké, ik houd enorm van jouw tips dus ik wil NU weten hoe je weekend eruitziet. Wat staat er allemaal op de planning in huize Goedegebuure?

 

‘Ik lees fantastische dingen over de expositie van de fotografe Nan Goldin in het Stedelijk Museum, dus daar wil ik even langs piepen. Ik ga ook ieder weekend minstens één keer naar de bioscoop, want ik heb een Cineville-pas, waarmee ik onbeperkt naar de film kan. Dat is al een aanrader op zich, zo’n pas. Dikke tip is Anatomy of a Fall, een spannend en origineel rechtbankdrama waarin weergaloos geacteerd wordt en dat je aan het denken zet. En ik zag gister de balletvoorstelling Giselle, zo prachtig. Als je nog een kaartje kunt bemachtigen: ga!’

 

 

 

En stel, tijdverschil, geld en vliegschaamte doen er allemaal niet toe. Hoe ziet jouw ideale weekend er dan uit?

 

‘Rome is wat mij betreft de mooiste stad in Europa, vooral in deze tijd van het jaar. Overal waar je loopt word je omringd door schoonheid. En lunchen met een pasta cacio e pepe, kaas en peper, that’s all, daar wordt een mens toch gelukkig van?’

 

 

 

Welk boek ligt er op je nachtkastje en wat wordt er gekeken op Netflix?

 

‘Ik ben net klaar met de serie Liebes Kind en daar moet ik even van bijkomen. What a ride. Fijn ook dat-ie niet te lang duurt; series die seizoenen lang doorgaan trek ik niet. Waar ik bulderend van het lachen naar kijk op NPO Start is Met Bromet naar hondencursus, over de absurde relatie tussen mens en hond. Het laatste boek waar ik heel erg van heb genoten is Huiswerk van Marja Pruis. Lekker dun ook.’

 

 

 

En tot slot: hoe ziet de maandag eruit? Weer met opgestroopte mouwen voor je tweede boek?

 

‘Zeker! Ik heb een hele lijst van 25 bekende vaders die ik ga interviewen voor mijn boek over vaderschap en identiteit. Vaders van nu komen van ver, zijn vaak opgevoed door een vrij afwezige vader, maar voelen nu de behoefte het zelf heel anders te doen. Mannen hebben zich wat dat betreft de afgelopen decennia emotioneel zo moeten ontwikkelen, dat fascineert me enorm. En ik heb zulke leuke mannen benaderd! Het boek staat voor het voorjaar van 2025 op de planning.’