Hoe houd je die Mexicaan van je lijf?
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
Feliciano, de knuffel chauffeur
‘Het was leuk hè, mam?’
‘Ja, het was heel leuk, Eus.’
‘Ik ben heel blij dat je bent meegegaan en alles hebt gezien.’
‘Ik ook. Jullie gaan het redden. En het heel fijn hebben hier.’
‘Ja, hè?’
‘Ja, jullie zijn een heel krachtig stel en Cees kan het ook aan.’
We zitten in de auto. Chauffeur Feliciano heeft ‘m geparkeerd bij de vertrekhal. Mama neemt namelijk straks het vliegtuig terug naar Nederland. Hetzelfde vliegtuig dat oma Joke hierheen brengt. Handig, hoeven we maar één keer naar de luchthaven te rijden. Maar vooral slim bedacht voor Ceesje, het afscheid van de ene oma gaat hand in hand met het verwelkomen van de andere. Zo gaat hij Mexico vanzelf fantastisch vinden: het is één groot komen en gaan van oma’s!
Ik bedank mama voor alles en omhels haar. Ook voor mij is het makkelijk dat er een nieuwe gast komt, geen tijd dus om echt bij dit afscheid stil te staan. Mama houdt zich groot. Al heeft ze het zichtbaar moeilijk. Ook voor haar is het fijn om weer naar huis te gaan, rustig bij te komen en vooral alles te overdenken. Een van haar grotere hobby’s. Verder zal ze blij zijn om Hans te zien, haar prille geliefde. Iets wat ik geweldig voor haar vind. Ik heb hem pas één keer gezien, maar het is duidelijk een goede vent. Het idee dat ik haar niet alleen achter zou laten in Nederland, maar met iemand die van haar houdt, maakte voor mij het vertrek een stuk makkelijker.
Met verdomme toch een brok in mijn keel, die ik zeker niet aan Feliciano wil tonen, sta ik naast de auto. Feliciano kijkt mij onderzoekend aan. Hij lijkt zelf tranen in zijn ogen te hebben. Spontaan loopt hij naar mijn moeder toe en werpt zijn bescheiden lijfje in haar armen.
Een goede westerling deinst dan onmiddellijk terug
Een goede westerling deinst dan onmiddellijk terug en ik zie mama ook verwoede pogingen wagen om zich aan deze aanval van intimiteit te onttrekken. Min of meer tevergeefs. Snel pakt ze de envelop met geld voor Feliciano, iets wat we al onze gasten gaan vragen te doen. Wisselgeld is voor hem en Diana. Dankbaar neemt hij dit aan en ziet er direct een extra reden in om zich nogmaals gezellig tegen mijn moeder aan te schurken. Nu is het tijd voor het echte afscheid.
Ik zie mama in haar wit met blauw gestreepte truitje weglopen. Dat moet ik nog een keer zeggen. Dat die marinestijl haar zo leuk staat.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
