Heet, heter, heetst
Als de dood was Miriam dat een van haar kinderen haar op zou geven voor ‘Hotter than my daughter’ als ze een korte broek aan zou trekken.
Een jaar of wat geleden besloot ik dat ik geen korte broeken of rokjes meer zou gaan dragen. Daar had ik drie redenen voor. Op nummer 1: mijn leeftijd. Na je veertigste, zo bedacht ik me, is het gewoon not done om je benen nog te laten zien. Op nummer 2: elke keer als ik iets droeg bóven mijn knieën kreeg ik commentaar. Van vrouwen hè? Iets met te kort, te veel bloot, doe maar niet. Op nummer 3: Gordon. Ik was als de dood dat een van mijn kinders mij op zou geven voor het programma ‘Hotter than my daughter’ en dat ik dan voor het oog van de camera voor lul zou staan ten overstaan van heel Nederland. Hell no.
Waarom ik dan afgelopen zomer op die spaarzame dagen dat het bloedheet was tóch gespot werd in een korte broek? Omdat ik alle drie de redenen in één klap van tafel kon vegen toen ik op een warme dag uit het raam van mijn appartement hartje centrum keek en vrouwen van allerlei leeftijden met ontblote benen voorbij zag lopen. Lange benen. Korte benen. Dikke benen. Dunne benen. Benen hier. Benen daar. Benen. Overal waar ik keek zag ik benen. Zat ik daar in mijn skinny jeans een beetje dertig graden te trotseren.
Binnen vijf minuten stond ik bij de Hennes binnen, griste een legergroen katoenen broekje uit het rek, trok en passant nog een linnen blauwwit gestreept herenoverhemd mee wat ik er op zou gaan dragen en rekende zonder ook maar iets te passen, ik pas nooit iets, alles af.
Thuis wachtte ik in spanning af wat mijn eeuwige verloofde ervan zou vinden
Waarom hing ik ooit een leeftijds-’tag’ aan mijn benen? Waarom trok ik mij, op mijn leeftijd, de mening van andere vrouwen aan? Hoezo bang voor Gordon? Thuis wachtte ik in spanning af. Als mijn eeuwige verloofde JP keihard zou gaan lachen of mij iets te opgewonden aan zou gaan staren dan zou ik, zo besloot ik, dat broekje ergens in een kast proppen. JP kwam thuis. Gaf me een kus. Bestudeerde mij vervolgens langzaam van top tot teen. Geloof mij, dat waren de langste 1m82 lange blikken die iemand mij ooit toewierp.
In spanning wachtte ik zijn reactie af. Vond hij dit niet te jeugdig? Te frivool? Te veel been? Te bloot? Ik wilde bijna gaan springen van de spanning toen ik hem hoorde vragen: ‘Leuke laarsjes. Zijn die nieuw?’
Miriam Mars kreeg de liefde voor mode met de paplepel ingegoten. Als een van de eersten liep ze in petticoat en houtje-touwtjejas.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
