Ertussenin-mensen
Miloe: Het begint al met rompertjes. Op de blauwe staat ‘stoer’ en op de roze ‘lief’. Maar waarom toch die indeling? Soms ben je gewoon ertussenin.
‘Mijn lijf is een man, vanbinnen ben ik mezelf, dat betekent: man én vrouw, allebei of geen van beide.’ Aldus Dennis, genderneutraal, in een interview in het ‘Volkskrant Magazine’. Veel mensen proberen Dennis in een hokje te plaatsen, want dat is lekker overzichtelijk. Het resultaat is een eindeloze strijd tussen zijn binnen- en buitenkant. Ik snap Dennis’ frustratie. Want ook al zal niemand twijfelen over mijn geslacht – ik draag graag jurken en mascara, kan eindeloos emmeren over gevoelens, heb totaal geen richtingsgevoel en kan niet inparkeren – ik begrijp heel veel vrouwendingen niet. Ik voel me in groepen vrouwen vaak een vreemde eend in de bijt wegens weinig behoefte aan winkelen (ik heb niks met tassen en schoenen), een hekel aan getreuzel, ge-make-up en gefriemel (‘zullen we ons haar glamorous laten föhnen?’ stelde een vriendin laatst voor tijdens een weekend weg. Ik lachte. ‘Waarom zouden we een half uur aan ons haar laten pulken als we ook bier kunnen drinken en bitterballen eten?’) Schoonmaken en opruimen vind ik totale tijdsverspilling, ik plas sneller dan een vent (wat doen vrouwen al die tijd op de wc?!) en nee, ik hoef geen sojamelk in m’n koffie wegens minder calorieën. ‘Je eet als een bootwerker,’ zei mijn man laatst licht beschaamd toen ik met een homp brood de laatste vleessappen van mijn bord veegde en het wegklokte met rode wijn. Ik liet nog net geen boer. Los van deze eetervaring, kan mijn man het godzijdank aan dat ik hem eruit zuip en het altijd warmer heb dan hij. Eigenschappen die vaak als verre van sexy worden ervaren. Het is niet zoals een vrouw hoort te zijn.
Mijn man kan het godzijdank aan dat ik hem eruit zuip en het altijd warmer heb dan hij
Bij mijn kinderen zie ik dat, ondanks de voortschrijdende emancipatie en het feit dat meisjes meer kansen hebben dan ooit, de verschillen tussen de geslachten alleen maar meer worden benadrukt. Op mijn oude schoolfoto’s hebben jongens en meisjes dezelfde door hun moeder verknipte kapsels en dragen beiden alle kleuren van de regenboog. Op de foto’s van mijn kinderen zie ik keurig ingevlochten en gepaardestaarte meisjes in pastelkleurige jurkjes naast jongens met gel in hun stekels. Een normale doos legostenen is bijna niet meer te vinden, meisjes worden tegenwoordig geacht een roze en paars getint winkelcentrum te bouwen waar Lego Friends-personages Olivia en Mia naar hartenlust kunnen shoppen, terwijl hun broers zwartgrijze Star Wars ruimteschepen in elkaar zetten. Meisjes hebben schooltassen en -bekers met Frozen’s Elsa of een eenhoorn, jongens Cars of Superman.
Ik ben geen feminist, er zijn heus verschillen tussen jongens en meisjes, tussen mannen en vrouwen. Maar ik geloof vooral dat we vijfjarige jongens die graag jurken dragen niet naar het speciaal onderwijs moeten sturen. Dat niemand alleen het een of het ander is. En toch is dat hoe de maatschappij is ingedeeld, een scheiding die al begint bij het blauwe rompertje waar ‘stoer’ op staat, en de roze met ‘lief.’
‘Het is altijd A óf B, ertussenin of allebei is niet mogelijk,’ zei Dennis in het ‘Volkskrant Magazine’. En dat is zo jammer. Want ertussenin-mensen zijn de leukste.
Freelance journalist Miloe van Beek is wars van mooie plaatjes, en altijd op zoek naar het echte verhaal. Ze is chronisch chaotisch, heeft geen enkel paar dezelfde sokken, maar wel twee luidruchtige kinderen, een ongehoorzame hond, twee katten en een man met een carrière.
