Franska.nl

Mijn vriendinnenkwartet

Zit ik dan. Einde van drie weken vakantie, en ik heb geen idee waarover ik ga schrijven.

Of gá schrijven? Waarover ik wíl schrijven. Of nog dúrf te schrijven.

 

Ik had mijn drie weken vakantie namelijk alvast vooruit geschreven, en had heel goed nagedacht waarover ik het zou gaan hebben. Ik wilde – juist in de voor sommigen vaak eenzame kersttijd – niemand verdrietig maken, beledigen, bang maken, enzovoort. Dus had ik o.a. een column geschreven over brood. Dat zou vast geen kwaad kunnen, dacht ik nog. 

 

Maar omdat mijn aantal toegestane woorden bijna op waren, had ik het stuk over het ontdooien van dat brood een beetje ingekort. Had ik dus niet uitgelegd dat ik brood altijd in zijn geheel ontdooi, omdat ik bij het ontdooien van losse boterhammen altijd van die weeïge, natte hoekjes lijk te creëren. En dat vind ik niet lekker. Alleen duurt een heel brood tegelijk ontdooien natuurlijk iets langer, en om de gang en de lol in mijn column erin te houden, had ik het zelfs over anderhalf uur gehad. Beetje chargeren om het verhaal vermakelijk te houden, zeg maar.

 

Nou, dat heb ik geweten hoor!

 

Heb je in de kerstvakantie toevallig de film Huisvrouwen Bestaan Niet, deel 2 bekeken? Daarin is een van de hoofdpersonen ook columniste. En daarin zie je dat ongeveer anderhalve seconde nadat haar werk is geplaatst de eerste negatieve reacties al binnenkomen. ‘Wat een stom stuk’, ‘gezeur’, ‘belachelijk, wees blij dat…’, enzovoort. En ik moest daar in de film heel hard om lachen, omdat het zo herkenbaar is, maar ik weet ook hoe dat voelt. De hoofdpersoon in de film noemt dat soort reageerders ‘gedeukte gebakkies’ en ze zweert er zelf nooit eentje te worden. Maar in de praktijk weet ik dat het je werk niet leuker maakt. Je hebt hard gewerkt, en een “gedeukt gebakkie” hoopt haar eigen deuken op te vullen door er bij jou een paar in te trappen. En niet eens alleen in je werk, maar je ziel lijkt helemaal de kers op de taart voor gedeukte gebakkies te zijn. En dat maakt het werk er niet leuker op.

 

Het maakt zelfs dat veel columnisten nu twijfelen of columnist zijn nog wel zo’n leuk vak is. En ik ken er al een paar die het – geheel in lijn met de gedeukte gebakkies – alleen nog onder een andere naam willen doen.  

 

Terwijl zo’n gebakkie natuurlijk ook gewoon kan denken: wat een stom stuk, ik sla het over. Maar nee hoor. Gedeukte gebakkies vinden het leuker om iemand bewust te… nou ja, ik wil er verder ook niet te veel aandacht aan besteden. Maar het maakt soms wel dat je denkt: waar doe ik het eigenlijk nog voor?
En daar hadden mijn vriendinnen dit jaar, voor mij, als kerstcadeau, iets op gevonden! Ze hadden een kerstkwartet in elkaar geprint, geknipt en geplakt met reacties van lezers. Mag ik van jou… van de duimpjes… Ingeborg en Coby? Van de delers Gea, van de hartjes P.m, van de liefste reacties Liesbeth, en van de complimenten Anneke, Daphne en Emma?

 

En heb jij voor mij… van de domme opmerkingen… L, van de fout geschreven beledigingen S, van de asocialen M, en van de… nou ja… laat ik ze maar niet allemaal benoemen, maar gut, wat hebben we gelachen, en wat heeft dit spel me geholpen om weer met volle moed te beginnen na de kerstvakantie. De negatieve kaartjes heb ik daarna namelijk door de shredder gehaald, en de positieve kaartjes hangen nu op mijn prikbord.

 

Ik kijk er as we speak naar, en weet weer waarvoor ik het doe. Voor mensen als Coby, Niellen, Hetty, Gea, Anneke, Corrie, Liesbeth, José, Aly, Marianne, Daphne, Emma, Daniëlle, Pido, Marjorie, P.m, Harry, Ingeborg, Pieter, Jenny, en al die anderen die ik hier nu misschien vergeet te noemen, maar die wel degelijk mijn werk leuk maken.

 

Ik wens jullie allemaal een heel fijn jaar.