“Mijn verjaardag is in de hemel”
Bel en ik wandelden met Flo door het bos bij haar nieuwe huis toen het moment ‘daar’ was.
“Mijn verjaardag is in de hemel.” Als Flo iets heel graag wil en ze weet dat het onbereikbaar is, bedenkt ze iets in haar hoofd waardoor ze kan omgaan met het gemis. Is haar favoriete Dora-pop – die met die oogjes die dichtgaan als je haar in horizontale stand legt – echt nergens meer te krijgen, dan besluit ze dat die pop naar een ander kindje is gegaan. Dus als het nog minstens 180 dagen wachten is tot haar volgende verjaardag, dan is die gewoon naar de hemel.
Voor iemand die niet bepaald een award verdient voor het bewaren van geheimen, moi, is het dan best lastig als je dolgraag wilt vertellen dat papa alweer het Efteling-weekend heeft vastgelegd. Want omdat Sweet Sixteen-diners en andere uitbundige partijtjes bij Flo geen optie zijn, pakken we elk jaar uit met een Efteling-weekend. We huren zo’n Anton Pieck-huisje op het park waar het feest al begint als we de ogen opendoen. We kunnen in mei al fantaseren over het ontbijtpakket dat bezorgd wordt. En over het park dat voor de “bewoners” een uurtje eerder opengaat. En don’t get us started over de Droomvlucht, die na een jaar renovatie weer open is, en als klassieker natuurlijk een paar wandelingen door het sprookjesbos.
Maar erover praten, dat mocht ik dus niet. Een dilemma, want er is een moment waarop ik haar toch een beetje moet gaan voorbereiden op dat wat komen gaat. Dat werd woensdag. Bel en ik wandelden met Flo door het bos bij haar nieuwe huis toen het moment ‘daar’ was. En goed voelde. “Floooo,” zei Bel op een toon die iets bijzonders aankondigt, zo met het einde een stukje omhoog bewegend. “Vrijdag ga je maar heel even naar de dagbesteding.” Flo kantelde haar hoofdje. We hadden haar aandacht. Dagbesteding is prima, maar net als school bij “gewone” kinderen is het niet per se haar favoriete bezigheid. “Want mama komt je dan halen om ergens naartoe te gaan. Omdat je bijna jarig bent.” Flo keek ons aan. “Efteling?” Ze vroeg het met een voorzichtigheid alsof ze een voetje op vers ijs zette. Wij knikten. “Mama komt je halen en na school komen Bel, Iggy en papa.” En daar was de startknop ingedrukt. De hele riedel werd afgedraaid. Van het huisje, de broodjes die aan de deurknop worden gehangen bij het ontbijt, de bedden met Klaas Vaak-lakens, de taart, Max en Moritz, de Droomvlucht en acht keer achter elkaar in de Vogelrock. Alles werd doorgenomen van het begin tot het einde. Ze kon niet wachten. En wij al helemaal niet.
Door: May-Britt Mobach
