‘Mijn ouders maken onderscheid tussen hun kleinkinderen’
Hoewel haar ouders het niet eens zijn met haar partnerkeuze, hoopt Kelly dat de onverwachte komst van een baby de situatie zal veranderen. Maar lukt dat ook?
‘In mijn buik voel ik zacht getrappel, het is mijn ongeboren kindje. Nog vijf weken en dan zal hij bij ons zijn, als cadeautje, want ik had nooit verwacht dat ik op mijn drieënveertigste nog een keer zwanger zou zijn. Ik heb al twee bijna volwassen dochters uit mijn vorige relatie. Allebei zijn ze uit liefde geboren, maar hun vader en ik zijn niet meer samen.
Hij en ik waren elkaars jeugdliefde en groeiden met elkaar op tot twee volwassen mensen die gingen samenwonen, trouwden en kinderen kregen. Ik was al heel jong moeder en na twee jaar was ik thuis met de kindjes. Jarenlang dacht ik niet zo over mijn leven na en was ik tevreden, want ik had tenslotte een lieve man, twee gezonde meisjes en een fijn huis. Maar rond mijn veertigste verjaardag werd ik onrustig. Welke kansen had ik allemaal laten lopen door zo jong al te gaan samenwonen en moeder te worden? Er zat toch meer in het leven dan alleen het huishouden en een keer per jaar op vakantie? Mijn ex deed echt zijn best voor me, maar het lag niet aan hem maar aan mij. Ik wilde niet meer zo verder en na een paar lange pijnlijke gesprekken met elkaar besloten we om uit elkaar te gaan.
Gelukkig kon ik meteen weer aan het werk in de zorg en vond ik een betaalbare woning hier in het dorp zodat onze dochters de ene helft van de week bij hun vader zijn en de andere helft bij mij wonen. Maar ze zijn inmiddels al heel zelfstandig waardoor ik veel vrijheid heb om mijn eigen gang te gaan.
Al jaren droomde ik van salsales, maar ik kreeg mijn ex met geen tien paarden op de dansvloer. Dus toen ik weer alleen was heb ik me meteen ingeschreven voor lessen bij een dansschool in de buurt. Dat is het beste dat me in jaren is overkomen. Ik voelde me weer gezien door anderen en het lichamelijke contact met andere mannen was in het begin heel spannend, maar gaandeweg kreeg ik er steeds meer plezier in. Ik werd dus nog steeds gezien, ook al was ik al veertig. Een heerlijk gevoel. Op een avond was er een nieuwe man op de dansvloer die al snel mijn aandacht trok. Hij vroeg me ten dans en ik voelde meteen een bepaalde tinteling door mijn lijf gaan toen hij zijn hand op mijn rug legde. Het leek wel alsof de elektriciteit aanging. Ook hij merkte dat er iets bijzonders gaande was.
Om een lang verhaal kort te maken, Michel en ik kregen een serieuze relatie en inmiddels ben ik 35 weken zwanger. Niet verwacht, maar het kindje is zo welkom. Alleen is niet iedereen er zo blij mee als mijn Michel en ik. Want ik heb al meer dan twee jaar geen contact meer met mijn ouders. Mijn keuze voor Michel vinden ze dwaas, want ik had het toch goed met mijn ex en onze kinderen? Waarom moest ik mijn dochters zoveel verdriet doen met mijn idiote actie om van hun vader te scheiden? Hij was toch een goede man, die goed voor mij en zijn kinderen zorgde? Vanwege de keuze die ik gemaakt heb om weg te gaan, om een nieuw leven te starten met mijn nieuwe liefde Michel, willen ze niets meer met me te maken hebben.
Dit doet me ongelofelijk veel verdriet, maar maakt me ook strijdbaar. Want waarom moet ik kiezen tussen mijn ouders en de liefde? Hoe mooi is het dat ik een tweede kans krijg om gelukkig te zijn? Met mijn dochters gaat het goed en ze zijn inmiddels al bijna volwassen vrouwen met een eigen leven. Mag ik daarom niet voor mezelf kiezen? De meisjes leg ik geen strobreed in de weg als ze mijn ouders willen bezoeken. Ze zijn zelfs in de zomervakantie een week bij ze langs geweest toen mijn ouders in Spanje op de camping zaten. Dat gun ik zowel mijn ouders als mijn dochters. Maar nu mijn ouders weten dat ik zwanger ben van mijn derde hebben ze al aan mijn dochters laten weten dat dit kindje bij hen niet welkom zal zijn.
Ik vind dat verschrikkelijk pijnlijk omdat dit jongetje, dat ook uit liefde geboren wordt, net zoveel hun kleinkind is als mijn dochters. Ik zal mijn kinderen nooit verbieden om hun opa en oma te zien. Maar dat ze zelf onderscheid tussen hun kleinkinderen willen maken door mijn zoon uit hun leven te bannen vind ik echt onbegrijpelijk en heel verdrietig.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
