‘Mijn moeder blokkeerde het contact met mijn vader’
Jarenlang heeft Baukje er moeite mee gehad dat haar vader zomaar uit haar leven was verdwenen, maar na de dood van haar moeder komt er een groot geheim boven tafel.
‘Ik was pas zes jaar oud toen mijn ouders uit elkaar gingen. In eerste instantie had ik het niet zo in de gaten omdat mijn vader vaak en lang op reis was. Hij werkte als kapitein op de grote vaart en was soms weken achter elkaar van huis. Ik vroeg wel naar hem, maar mijn moeder zei dan dat hij onderweg was. Er was nog geen mobiele telefoon of internet, dus er was sowieso weinig contact als hij niet thuis was.
Maar als ik het over mijn vader wilde hebben, reageerde mijn moeder steeds vaker boos en onredelijk. Dat ik niet zo moest zeuren, want ik wist toch zeker dat hij weg was? Het maakte me bang en onzeker. Want waar was hij dan? Op de ochtend van mijn zevende verjaardag vertelde ze me eindelijk hoe het zat. Dat hij weg was en niet meer terug zou komen. En daarmee was de kous af. Ik leerde al snel dat het beter was als ik geen lastige vragen stelde. Want toen ik vroeg waarom papa geen verjaardagskaart voor me had achtergelaten werd ze heel boos en begon ze hartverscheurend te huilen. Dus in plaats van dat ze mij troostte omdat mijn papa er niet was op mijn verjaardag moest ik mijn moeder rustig zien te krijgen.
De weken na mijn verjaardag liep ik keer op keer naar de voordeur in de hoop dat er een envelop met zijn handschrift op de mat zou liggen. Of een ansichtkaart uit verre zonnige plaatsen waar hij met zijn schip in de haven lag. Ik had er een paar op mijn kamer verstopt die mijn vader had gestuurd toen hij nog niet bij ons weg was gegaan. Dat waren eigenlijk de enige tastbare herinneringen die ik aan hem had.
Jarenlang heb ik er moeite mee gehad dat mijn vader zomaar uit mijn leven kon verdwijnen. Zonder ooit nog maar iets van zich te laten horen. Blijkbaar hield hij niet genoeg van me om contact met me te willen. Het heeft heel veel stukgemaakt en zorgde ervoor dat ik altijd een lastige relatie had met mannen. Ik kon me moeilijk binden, want ze zouden me toch wel weer alleen laten. Want als je vader je al niet de moeite waard vindt…
Maar een paar weken geleden stond mijn wereld opeens volledig op zijn kop. Mijn moeder overleed vrij plotseling en na de schok van haar dood kreeg ik een tweede klap te verwerken. Toen ik haar huurhuis leeg moest maken vond ik een oude schoenendoos met allemaal vergeelde ansichtkaarten en ongeopende brieven. Post gericht aan mij, op het adres waar wij vroeger als gezin met z’n drieën woonden.
Met trillende vingers haalde ik de brieven een voor een uit de enveloppen en ik las keer op keer over de liefde die mijn vader voelde voor mij, zijn kleine meid. Hij vroeg of ik mijn verjaardagskaart wel had gekregen en of ik hem mooi vond. In de laatste brief schreef hij dat hij begrijpt dat ik voor mijn moeder kies, maar dat ik moet weten dat hij voor altijd van mij zal blijven houden. Dat hij voor mijn bestwil geen contact meer zal zoeken, als het mij steeds zo van streek maakt.
Terwijl ik zijn woorden las liepen de tranen over mijn wangen. Ik had dus wel een vader die van me hield, die me wel in zijn leven wilde en me brieven vol liefde stuurde. Mijn moeder heeft doelbewust het contact tussen ons kapotgemaakt en al die jaren dat ik naar een vader verlangde heeft ze me leugens verteld. Dat hij niet in ons geïnteresseerd was en dat ik maar moest stoppen met vragen want hij zou toch niet reageren.
Natuurlijk heb ik direct geprobeerd om te achterhalen of mijn vader nog leeft. Maar de rederij waar hij voor werkte kon me eigenlijk al direct uit de droom helpen. Uit hun administratie bleek dat hij zo’n tien jaar geleden onderweg aan een hartstilstand is overleden. Dat hadden ze nog aan mijn moeder doorgegeven, maar zelfs dat heeft ze voor me verzwegen.
Er is niemand meer aan wie ik kan vragen hoe het werkelijk zit en ik zit vol woede om wat mijn moeder heeft gedaan. Natuurlijk heb ik wel verdriet om haar dood, maar het valt in het niet bij het verdriet dat ik heb nu ik mijn vader voor een tweede keer ben verloren.’
