Mijn meest belabberde oud en nieuw?
Ik werd wakker in de ambulance.
In de zomer van dat jaar was de echtscheiding uitgesproken en in november was de verbouwing van mijn nieuwe huis na heel veel tegenslag een feit en kon ik eindelijk verhuizen en opnieuw beginnen. Dat deze frisse start het verdiende om te worden gevierd stond buiten kijf en dat gebeurde bij een vriend die tussen kerst en oud en nieuw een etentje gaf waarbij de drank rijkelijker vloeide dan het eten doorkwam. Die avond dronk ik voor het eerst Calvados – en dat na een heleboel wijn – en als ik had geweten wat de prijs was die ik voor die overmoed moest betalen, dan had ik die fles op zeker laten staan.
Ik zou me later herinneren dat ik niet erg vast op mijn benen stond toen ik van tafel opstond. En ook dat ik boven aan die hele lange, hele steile, 32 treden tellende trap stond en dacht hoe hoog die was. Met mijn rug naar het trapgat dreigde ik mijn evenwicht te verliezen, maaide nog een paar keer in het luchtledige in een armzalige poging om niet te vallen en stortte toen alsnog als een zoutzak achterover. Twee keer ging ik onderweg naar beneden overkop en pas bij de voordeur kwam ik met een ongelofelijke smak tot stilstand. Ik hoorde iemand gillen of ik mijn naam kon zeggen, wat ik braaf deed omdat ik dat nog kon. Daarna vroeg iemand of ik mijn tenen nog kon bewegen, wat ik ook braaf deed omdat ik ook dat nog kon. Niets aan de hand, dacht ik nog en toen ging het licht uit.
Ik werd wakker in de ambulance waar een lieve broeder aan me vroeg of ik een leuke avond had gehad – waarschijnlijk omdat hij tegen de dranklucht aan kon leunen. Mijn heupen deden zeer, maar verder dacht ik dat het wel meeviel. Pas toen ik probeerde om de knoop van mijn jeans los te maken om die pijnlijk gezwollen heupen de ruimte te geven om verder uit te dijen, zag ik mijn linker duim. Als een geknakt vogeltje hing hij erbij, waarschijnlijk doordat ik tijdens de val ergens achter was blijven haken. Na een eeuwigheid van proberen de duim weer in de kom te krijgen, naar de röntgen en weer terug, belandde ik in de gipskamer voor een noodverband dat de verbrijzelde duim in het gareel moest houden.
Op oudejaarsdag werd ik geopereerd en tegen de tijd dat het nieuwe jaar zich aandiende was ik out en zelfs niet meer in staat om te balen. Na vandaag kon het alleen nog maar beter worden. Gelukkig deed het dat ook.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
