Franska.nl

 

 

‘Het is zover, zegt mijn man. Rover, onze labrador, heeft zijn beste jaren gehad. Dat vindt mijn man: het is tijd om hem vredig te laten gaan. Hij wil dan ook dat onze trouwe viervoeter een spuitje krijgt. Maar ik ben het daar helemaal niet mee eens, en sindsdien is het onrustig thuis.

 

We zijn dol op onze lieve hond. Al twaalf jaar aan onze zijde en nooit laat hij ons alleen. Het is een trouwe lobbes, die je overal mee naartoe kunt nemen. Ook met de kleinkinderen speelt hij graag, al is het vaak niet meer dan een beetje op de grond liggen en die kinderen over zich heen laten rollen. Hij is er te moe voor. Niet zo gek, op zijn oudere dag. Maar ik vind hem nog best fit hoor. Hij laat heel af en toe een plasje lopen, maar ik kan hem rustig nog een rondje uitlaten in de straat. Mijn man vindt het zielig worden. ‘Hij wordt oud, schat. Hij heeft niet meer zoveel plezier in het leven.’

 

‘Waarom rekken we het nog, voor ons eigen geluk? Omdat we hem zo gaan missen? Is dat niet ontzettend egoïstisch? Zijn kwaliteit van leven is er amper nog.’ Die woorden malen de laatste dagen door mijn hoofd. Heeft mijn man toch een punt? Laat ik Rover nog langer leven omdat ik het voor mezelf wil? Omdat ik weet dat ik mijn lieveling zo vreselijk zal gaan missen, als hij er niet meer is in huis als ik thuiskom? Mijn hond is mijn allerliefste, en dat begrijpen alleen hondenmensen, misschien. Het is niet hetzelfde als een kind, natuurlijk niet. Maar het is wel een maatje. Een echte vriend. Die mij begrijpt, die er altijd is, die liefde geeft. Ik zal hem zo missen. Natuurlijk weet ik ook wel dat hij ouder wordt, en dat het niet meer voor eeuwig is. En zo kan het ook niet voor eeuwig doorgaan. Maar nu vind ik het nog te vroeg.

 

Rover is niet ernstig ziek, maar heeft wel ouderdomskwaaltjes. Hij kwakkelt dus af en toe met zijn blaas en eet ook niet meer altijd zijn bakjes leeg. Voor honden een teken dat ze zich niet zo lekker voelen. Daar zit ik ontzettend mee. Ik zie hem steeds meer halve dagen in zijn mand liggen slapen. Hij is grijs en misschien wel een beetje op, ja. Ik snap mijn man ook. Maar niet nu, niet nu al. Ik kan nog geen afscheid van hem nemen. Is dat zelfzuchtig? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik zo van Rover hou. Ik voel gewoon dat het zijn tijd nog niet is. Het komt eraan, dat is waar. Maar nu nog niet. En pas als ik het echt ook voel gaan we de dierenarts inschakelen voor dat vreselijke spuitje. Maar hoe lang ik nog kan uitstellen? Ik heb geen idee.’