Mijn man en ik hebben steeds vaker ruzie over geld
Sinds de kinderen het huis uit zijn werkt Stella fulltime. Maar dat extra inkomen zorgt voor steeds meer spanning in haar huwelijk.
‘Toen man en ik 25 jaar geleden trouwden hadden we allebei niet zoveel. Geen goedgevulde spaarrekening, geen dure spullen. Dus we trouwden eigenlijk zonder erbij na te denken in gemeenschap van goederen. Toen onze oudste dochter werd geboren ging ik halve dagen werken. Dat betekende wel dat mijn inkomen fors achteruitging en dat het grootste gedeelte naar de kinderopvang ging. Maar de carrière van mijn man zat gelukkig in de lift en hij ging meer verdienen.
Na twee jaar kregen we een tweeling. Door de drukte in het gezin met drie kleine kinderen, kon ik het eigenlijk niet meer opbrengen om ook nog twintig uur per week te werken. Want naast de zorg voor de kindjes had ik ook nog het huishouden. Mijn man maakte lange dagen en was vaak op reis zodat ik er min of meer alleen voor stond. Dus toen het bedrijf waar ik werkte moest bezuinigen en ik gedwongen werd ontslagen was ik daar niet zo rouwig om.
Maar mijn man maakte zich best wel zorgen en voelde de druk om voor het gezin te zorgen. Ik deed daarom goedkoop boodschappen en kocht alleen de noodzakelijke dingen voor de kinderen. Gelukkig groeide zijn salaris in de loop van de tijd en kregen we het financieel veel makkelijker. Maar hij bleef erop hameren dat ik zuinig moest zijn, want we moesten sparen voor de studie van de kinderen.
Dus ging ik zelden naar de kapper, kocht ik mijn kleding bij goedkope winkels. Ik gaf eigenlijk zelden iets aan mezelf uit. Ik dacht daar verder ook niet over na. Mijn man werkte hard en zorgde ervoor dat het ons aan niets ontbrak. Toen de kinderen naar de middelbare school gingen ben ik weer halve dagen gaan werken. Ik vond een baan op een administratiekantoor en had het heel erg naar mijn zin. Mijn werkgever zag dat ik er plezier in had en stelde voor dat ik een opleiding zou gaan doen zodat ik op termijn naar een andere functie binnen het bedrijf kon doorgroeien. Het was af en toe wel schipperen met mijn tijd en de kinderen, maar de afgelopen jaren haalde ik de benodigde papieren en daar was ik best wel trots op.
Inmiddels is de tweeling bijna klaar met hun opleiding en ben ik fulltime gaan werken. Ik hoef voor niemand meer te zorgen en vind het ook fijn dat ik iets doe waar ik veel voldoening uit haal. Natuurlijk hoort daar ook een ander salaris bij en dat betekent dat ik eindelijk eens het gevoel heb dat ik wat meer aan mezelf uit kan geven. Ik wil ook weleens gedachteloos kunnen kopen wat ik mooi vind in plaats van altijd maar op de kleintjes te moeten letten. Maar mijn man vindt dat maar niets, hij vindt het onzin dat ik nu dure dingen koop. Het is toch nergens voor nodig om een paar schoenen te kopen als je oude nog niet versleten zijn? En waarom zou je honderdvijftig euro aan een tas uitgeven?
We hebben er dus steeds vaker ruzie om als ik iets gekocht heb wat hij een absurde uitgave noemt. Maar we hebben het geld nu toch? Hij is niet langer de kostwinner en ik heb inmiddels ook een behoorlijk salaris met mijn fulltimebaan. We hebben geen kosten meer voor onze kinderen, kunnen met gemak de hypotheek betalen en sparen ook nog eens extra voor ons pensioen.
Eerlijk gezegd irriteert het me behoorlijk dat mijn man iedere keer zo akelig reageert. Het benauwt me ook, want als het de komende jaren zo gaat dat ik elke euro die ik uitgeef nog steeds moet verantwoorden, dan weet ik eerlijk gezegd niet of ik daar wel zo’n zin in heb. Financieel gezien kan ik best op eigen benen staan, dus de vraag spookt steeds vaker door mijn hoofd of ik wel oud wil worden met zo’n vrekkige echtgenoot….’
