Franska.nl

‘Mijn kinderen willen mijn keuze maar niet begrijpen’

Na jaren van zorgen voor haar kinderen en haar ouders besluit Jetske om haar leven helemaal om te gooien. Maar daar is niet iedereen het mee eens.

‘Ik zit op een klapstoel met een kop oploskoffie in mijn hand en even voel ik me de gelukkigste vrouw op aarde. De zon is al lekker warm en zo te zien wordt het een lange en onbewolkte dag die nog helemaal voor me ligt. Nog steeds voelt het als een enorme luxe dat ik die helemaal in kan vullen zoals ik zelf wil en dat ik met niemand rekening hoef te houden. Dat was de afgelopen jaren wel anders. 

 

Ik zat vast in een liefdeloos huwelijk, maar wilde onze kinderen geen echtscheiding aandoen en besloot daarom te blijven tot ze helemaal op hun plek waren. Toen de jongste met zijn vriendin ging samenwonen hakte ik de knoop door en ging ik weg. Mijn inmiddels ex legde me geen strobreed in de weg, blijkbaar was hij ook opgelucht dat hij de schijn niet meer op hoefde te houden. Ook mijn ouders vroegen steeds meer tijd en aandacht, die ik ze gelukkig wel kon geven, maar daardoor had ik soms wel het gevoel dat ik geleefd werd. Hoewel ik erg verdrietig was dat ze toch nog kort na elkaar zijn overleden, was ik diep van binnen blij dat het mantelzorgen niet meer hoefde. Het viel me zwaar naast mijn baan en soms had ik het gevoel dat ik nergens meer aan toe kwam. Dit was toch niet de bedoeling van leven, dacht ik vaak. Ik had altijd haast en kwam helemaal niet meer aan mezelf toe.

 

Na de begrafenis van onze moeder haalden mijn broer en ik samen het huis leeg, regelden alles bij de notaris en voor het eerst in jaren hoefde ik niets meer. Ik rekende uit dat ik met het geld dat uit de verkoop van het huis van mijn ouders vrijkwam anderhalf jaar eerder met pensioen kon en zo fantaseerde ik steeds vaker over een ander leven. Een leven waarin ik zelf bepaalde wat ik zou doen en ik geen rekening meer met een ander hoefde te houden. 

 

Ik wilde al zo lang de Camino naar Santiago de Compostela maken maar had nooit de tijd om te trainen, laat staan om zo lang weg te gaan. Dus dat was mijn eerste stap op weg naar mijn nieuwe toekomst. 

 

Onderweg kwam ik zulke leuke mensen tegen en vaak sliep ik op bijzondere plekken. Zo overnachtte ik bij een Nederlandse vrouw die in Spanje een oude boerderij had gekocht en die samen met haar man had opgeknapt. Na zijn onverwachte dood had ze besloten om te blijven en toch gelukkig te zijn. Het was heel mooi om te horen hoe ze haar leven opnieuw had ingevuld en dat zette me aan het denken. Waarom zou ik dat ook niet kunnen?

 

En zo kocht ik na lang zoeken een huis in een dorpje ergens in Spanje en sindsdien voelt iedere dag als vakantie. Ik zit op Spaanse les, wandel graag in de omgeving en heb me nog geen moment eenzaam gevoeld. Maar toch is er iets dat aan me knaagt. 

 

Mijn kinderen begrijpen mijn keuze niet. Ze vonden de lange pelgrimstocht die ik in mijn eentje maakte al veel te gevaarlijk en dat ik nu ergens in the middle of nowhere woon vinden ze ronduit belachelijk. Het is voor hen niet makkelijk bereikbaar omdat er geen vliegveld in de buurt is en ze kunnen dus niet voor een paar dagen komen. Wat als er iets met me zou gebeuren? Helemaal nu de vriendin van mijn oudste zwanger is lopen er wat hen betreft opeens allemaal beren op de weg. Mijn zoon noemde me zelfs egoïstisch dat ik zo ver weg woon, want het is voor de baby toch helemaal niet leuk dat hij zijn oma straks zo weinig ziet? Terwijl ze altijd hartstikke welkom zijn bij mij hier in Spanje. En als de kleine er eenmaal is zal ik heus wel een tijdje in Nederland logeren om ze de eerste weken op weg te helpen, maar daarna wil ik weer lekker naar mijn eigen vrije leventje terug. 

 

Natuurlijk vind ik het enig dat ik straks een kleinkind heb, maar ik heb zo het vermoeden dat mijn zoon het vooral handig had gevonden als ik bij hem in de buurt was blijven wonen. Kon oma mooi oppassen. Maar hoe erg is het nou om even onderweg te zijn als je je moeder wilt bezoeken? Mijn zoons maken ook verre reizen naar Azië en dan hoor ik ze nooit over de lange reistijd om op hun bestemming te komen. Het schuurt dat mijn jongens zich zo naar me opstellen.

 

Ik had gehoopt dat ze me zouden steunen en dat ze dat niet willen doet me meer dan ik had verwacht. Maar als ik dan weer zo zit te genieten van mijn nieuwe plek onder de Spaanse zon weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik kies voor mezelf, want ik vind dat ik wel genoeg voor anderen heb gezorgd in mijn leven.’