Mijn hond, mijn baby
Ik wist niet dat ik een baby nodig had, maar sinds we Guus hebben is dat meer dan duidelijk.
Het is weer tijd om over een zomervakantie na te denken, al was het maar om iets leuks te hebben tussen de regenbuien door. Even speelden we met het idee om naar Portugal te gaan. Een paar dagen maar. Zonder hond.
Toen mijn kinderen het huis uit waren, bedacht mijn vriend dat het leuk zou zijn om een hond te hebben. Eén blik op het nestje jonge teckels en ik was verkocht. Hij beweert nog steeds dat onze Guus de lelijkste was en daarom als laatste overbleef, maar dat is natuurlijk onzin. Onze Guus is prachtig.
Ik wist niet dat ik een baby nodig had, maar sinds we Guus hebben is dat meer dan duidelijk. Guus is nu mijn baby. Ze slaapt tussen ons in (breeduit, met ons op het randje), ik neem haar als ik kan iedere dag even mee naar het bos, omdat ze dat verdient, en op een regenachtige zondag kroelen we de hele dag onder een dekentje op de bank. Buitenlandse vakanties hebben we afgeschaft. We huren een huisje met een omheinde tuin. Zo fijn voor Guus.
Maar dit jaar hebben we besloten niet op vakantie te gaan. Onze katten zijn oud en het voelt niet goed om ze alleen te laten. De een is lichtelijk dementerend en is af en toe echt de weg kwijt, de ander doet haar behoefte liever naast dan in de kattenbak. We blijven liever bij ze in de buurt. Maar een paar dagen weg zou misschien wel kunnen, bedacht ik. Als nou een van de kinderen in huis zou komen om op te passen, dan zouden we best een dag of vier naar Porto kunnen. Daar hebben we ooit een fantastische stedentrip gehad en we willen er dolgraag nog een keer terug.
We maken plannen. Ik kijk vast wat de vliegreis kost (valt best mee) en wat een mooi hotelletje in het centrum zou zijn. Maar toch… dan is Guus vier dagen zonder baasje en vrouwtje. Ze is dol op mijn kinderen, daar niet van, en de kinderen zijn dol op haar. Maar ze weten niet dat ze op hun zij moeten slapen, zodat Guus lekker opgerold tegen hun buik kan liggen. En dat ze bang is voor grote honden. Denken ze er wel aan dat ze geen trappen kan lopen? En dat ze overdag graag toegedekt wordt met een dekentje? Dat ze graag een stukje worst als toetje na het eten wil en voor het slapengaan nog even wil knuffelen met haar favoriete knuffel Roze Beest? (Jaja, ik weet het, ik ben een supertruttige hondenmoeder.)
Eind van het verhaal: we gaan dus niet naar Porto. Misschien later ooit. Nu houden we het wel bij een Nederlands B&B’tje. Met een omheinde tuin. Leuk voor Guus.
