Mijn ex wil niet dat ik kostgeld vraag aan mijn volwassen zoon
Sinds de scheiding is Irma financieel onafhankelijk van haar ex-man, maar hij bemoeit zich nog steeds met haar geldzaken.
‘Het regent zachtjes als ik met volle tassen van mijn auto naar binnen loop. Ik voel een behoorlijke irritatie opborrelen. Dat heeft niks met de nattigheid buiten te maken, maar meer met de boodschappen die ik net gedaan heb.
Iedere week reken ik een behoorlijk bedrag af in de supermarkt en dat begint me echt op te breken. Tel daar de rekeningen bij op voor gas, elektriciteit en water en de steeds maar stijgende huur van mijn woning. De oplossing voor mijn hoge rekeningen was kinderlijk eenvoudig maar heeft gezorgd voor een heleboel ruzie.
Vorige week heb ik namelijk tegen Tom, mijn volwassen zoon gezegd dat hij best bij mij kan wonen, maar dat ik dan wel kostgeld wil hebben. Na zijn afstuderen afgelopen zomer moest hij zijn kamer uit en betaalbare zelfstandige woonruimte was niet te vinden, daarom is hij weer bij mij komen wonen.
In mijn eentje had ik niet zo veel nodig, maar sinds Tom weer bij mij woont merk ik wat een extra persoon in huis mij extra kost. Ik ben veel meer kwijt aan boodschappen, Tom houdt van lang douchen, en dat de verwarming nu ook overdag aanstaat omdat hij thuis werkt, tikt ook aan. Kosten waar ik heel hard voor moet werken en waarvan ik vind dat hij best iets kan bijdragen. Hij verdient immers zelf een aardig salaris en als hij zelfstandig zou wonen zou hij ook zelf zijn dagelijkse leven moeten bekostigen. Ik betaal nu per maand echt veel meer aan vaste lasten en dat red ik maar net.
Eigenlijk had ik verwacht dat Tom er zelf mee zou komen maar ik heb het idee dat hij het wel best vindt zo. Iedere maand heeft hij een flink bedrag tot zijn beschikking waar hij mee kan doen wat hij wil. Sparen voor later, had hij al gezegd. Dan zou hij alvast een buffer hebben of een verbouwing van een eigen huis kunnen betalen. Dat gun ik hem van harte, maar hoe zit het met het sparen voor mijn eigen toekomst dan? Het geld dat ik daarvoor opzijzette moet ik nu inzetten omdat Tom weer thuis woont en dat vind ik eigenlijk niet eerlijk.
Maar toen ik voorstelde dat hij de helft van zijn salaris aan mij zou geven vond hij dat belachelijk. Waarom zoveel? Maar hij snapt toch zeker wel dat de huur van een zelfstandige woning hem veel meer zou kosten? En dan heb ik het niet eens over het geld dat hij aan eten, de was, het douchen, de verwarming, enzovoort kwijt zou zijn. We kregen er zelfs behoorlijk ruzie over en toen hij opstond om naar zijn kamer te vertrekken zei hij dat hij dan wel bij zijn vader zou gaan wonen als ik hem liever kwijt dan rijk was. Alsof mijn ex daarop zit te wachten. Die heeft zijn handen al vol aan zijn nieuwe liefde inclusief tweede leg. Daarom is Tom bij mij ingetrokken, hij had niet zo’n zin om weer in dat nieuwe gezin mee te moeten draaien. Bij mij kan hij komen en gaan wanneer hij maar wil en is hij een zelfstandige huisgenoot.
Maar tot mijn stomme verbazing appte mijn ex me de volgende dag al met de vraag waar ik mee bezig was. Dat hij het belachelijk vond dat ik aan mijn eigen kind wil verdienen en dat Tom van harte welkom is in zijn gezin. Kosteloos, want aan zijn liefde voor onze zoon hing geen prijskaartje.
Verbijsterd keek ik naar die laatste zin. Een prijskaartje aan de liefde voor mijn kind: wat een bespottelijke en vooral pijnlijke opmerking. Waar bemoeit hij zich mee? Hij heeft nu eenmaal een riant salaris en zal het financieel gezien niet eens merken als Tom weer bij hem intrekt. Maar voor mij ligt dat anders want sinds de scheiding moet ik alle zeilen bijzetten om rond te komen.
Dit heeft niets te maken met de liefde voor m’n kind en ik wil Tom echt geen lesje leren hoe hij zijn eigen boontjes moet doppen. Maar het kan toch niet zo zijn dat ik mijn zoon gratis kost en inwoning geef en er financieel flink op achteruitga terwijl hij zijn bankrekening kan spekken?’
