‘Mijn ex is het niet eens met het schooladvies van onze zoon’
Mariekes zoon Sammie zit in de brugklas. Na een jaar van bijles mag hij over naar de tweede, maar daar is zijn vader niet blij mee.
‘Met een klap valt de voordeur in het slot en ik hoor gestommel in de gang, zo te horen komt mijn zoon Sammie thuis na een lange schooldag. Als hij de woonkamer binnenkomt zie ik aan zijn gezicht dat er iets niet goed is. Hij kijkt gespannen en vraagt of ik al op Magister heb gekeken. Dat is de laatste tijd bijna het eerste wat hij aan me vraagt als hij thuiskomt.
Of ik al wist dat hij maar een zes had voor zijn biologieproefwerk, terwijl hij zo hard had geleerd. Ik pak hem even lekker vast en zeg dat een zes toch een prima cijfer is voor biologie. Een hartstikke moeilijk vak voor een jongen met ADD, want dan moet je lezen en je kunnen concentreren en dat is nou net zo moeilijk voor een brugklasser die moet leren leren.
Dan hoor ik hem zeggen dat papa vast niet tevreden zal zijn. Want het is niet hoog genoeg voor een havoadvies.
Vorig jaar aan het einde van groep 8 kreeg Sammie na lang onderzoek de diagnose ADD. Eindelijk vielen de puzzelstukjes op hun plek en snapte ik waarom hij, een slim kereltje, toch zo’n moeite had met sommige vakken op school. Met rekenen zat hij op gymnasiumniveau maar met begrijpend lezen haalde hij met moeite vmbo-kader. Zijn juf gaf hem dan ook het advies om naar een vmbo-havo-klas te gaan zodat we konden zien hoe hij zich zou ontwikkelen en hij niet op zijn tenen hoefde te lopen.
Een gruwel in de ogen van zijn vader, mijn ex-man. Wouter was ervan overtuigd dat de school een fout had gemaakt want zijn zoon was toch zeker hartstikke intelligent en die ADD was gewoon flauwekul, een modegril die ik had bedacht. Op hoge poten maakte hij een afspraak met de juf en eiste dat Sammie de tests opnieuw mocht maken. Ik schaamde me rot want ik wist al langer dat er iets met onze zoon aan de hand was. Dat voelde ik gewoon, maar daar kon ik mijn vinger niet op leggen.
De school wilde niet aan meewerken aan het verzoek van Wouter en dus ging hij op zoek naar een psycholoog die Sammie opnieuw kon testen. Daar had hij mijn toestemming voor nodig, en ik ging alleen akkoord onder de voorwaarde dat de psycholoog ook zou kijken of er misschien meer met Sammie aan de hand was.
Na een lange testmiddag bleek dat het schooladvies van de juf paste bij het niveau dat Sammie aankon en dat mijn gevoel klopte. Hij had inderdaad ADD en volgens de psycholoog zou het hem helpen als hij in de brugklas zou starten met medicatie om zijn concentratie te verbeteren en de kans op een succesvol schooljaar te vergroten.
Inmiddels zijn we een jaar verder. Het was lastig jaar voor Sammie want hij moet leren om te gaan met het vele huiswerk en startte met de medicatie. Het duurde best lang eer het aansloeg, dus zijn cijfers zijn lang niet altijd goed. Ik maak me daar helemaal niet druk om want als het hem zo’n moeite kost dan kan hij toch naar de tweede op vmbo-niveau? Maar zijn vader denkt daar heel anders over.
In de week dat Sammie bij hem is zit Wouter eindeloos veel met hem te oefenen en te overhoren. Ik baal daar zo van want ik zie dat Sammie er heel onzeker van wordt en hij heeft het al zo moeilijk. Hoewel ik al vaak geprobeerd heb om met Wouter te praten houdt hij voet bij stuk want hij vindt dat Sammie naar de havo moet. Dan moet hij maar wat harder werken.
Zijn houding maakt me boos, maar ik weet ook meteen weer waarom ik van hem gescheiden ben. Tegen Sammie heb ik gezegd dat hij zich niet zo druk moet maken over zijn cijfers. Ik help hem alleen met zijn huiswerk als hij erom vraagt en verder leg ik er geen druk op. Om hem gerust te stellen heb ik hem maar gezegd dat zijn vader het beste met hem voorheeft en daarom zo graag met hem oefent. Dat Wouter een lager advies voor zijn zoon niet accepteert vind ik heel verdrietig en onbegrijpelijk. Hij ziet toch dat het Sammie allemaal zo’n moeite kost? Hoe kan je dat nou van je kind verlangen?’
