Mijn eerste keer…
Een uurtje later, één uur en drie minuten om precies te zijn, zit de kast in elkaar.
Vertwijfeld kijk ik de man aan. Hóé ga ik dit doen? En nee, maak je geen zorgen. Dit wordt geen schunnig verhaal. Het betreft namelijk een serieuze mijlpaal in mijn leven: mijn eerste Ikeakast in elkaar zetten!
Ik had hier boven op de slaapkamer een nogal sneu kledingrekje staan. Een zuchtje wind was genoeg om het ding weer te laten omkletteren. En daar was ik he-le-maal klaar mee. Het werd tijd voor een kast.
Dus doe ik een click-and-collectje via Ikea.
Als ik later de gigantische doos op mijn laadkarretje wil hijsen, kijk ik vertwijfeld de man aan. Hoe gaat dit in godsnaam in mijn auto passen? Nog los van het feit dat de kast echt bodybuilder-zwaar is. Mijn Grande Punto is als het op spullen vervoeren aankomt beperkt grande. En die spierballen van mij, ja ach, daar hoef ik ook niet over op te scheppen.
Met heel veel creatief kunst-en-vliegwerk past het.
Dat is alvast hobbel één. Thuis volgt al gauw hobbel twee. Want hoe krijg ik dat loodzware pak de trap op? Mijn 84-jarige buurman vragen om me te helpen is me echt mijn eer te na. Ik ben niet bodybuilder-sterk, dus ik moet slim zijn. Wat als… Eureka! Ik de doos gewoon openmaak en het plank voor plank naar boven til?
Een sprankeltje trots stroomt door me heen. Zie je nou wel dat dit lukt! Dan het meest uitdagende, de kast in elkaar zetten. Van huis uit heb ik niet heel veel vertrouwen meegekregen wat betreft dingen in elkaar zetten. Mijn moeder huurde altijd een mannetje in. “Dan hangen de deurtjes tenminste niet scheef.”
Over het algemeen zijn we thuis beter met ons hoofd dan met onze handen.
Als er iets in elkaar gezet moest worden – nog voor mijn moeder andere maatregelen nam – was er altijd stress. Zodra de kast in huis was, moest die meteen in elkaar gezet worden. Met het idee ‘dan zijn we er tenminste van af’. Dan volgde een tijd van vloeken en tieren. Als kind wist je dat je echt maar beter je mond kon houden… En vooral niet vragen als de kast in elkaar zat: ‘Waar is dit ene schroefje dan voor?’
Boven leg ik de planken net als op de tekening. Daar ging het thuis vaak mis, meteen beginnen, niks de tekening bestuderen. Hoe moeilijk kan het zijn? Ehhh tja, te zien aan de scheve deurtjes best moeilijk? Ik bestudeer dus driftig de tekening. Dan begin ik. Na twintig minuten zit ik nog te klooien met een plank die in elkaar zou moeten schuiven, maar dat dus niet wil.
Opnieuw heb ik een briljante ingeving.
Ik woon in een oud huis. De vloer boven is een beetje scheef. En als er iets scheef staat, dan wil de schroef er natuurlijk niet in. Als een heuse klussenier vouw ik het instructieboekje onder een van de planken, zodat de ondergrond recht is. Ennn… jawel! De planken schuiven zo in elkaar.
Een uurtje later, één uur en drie minuten om precies te zijn, zit de kast in elkaar. Geen schroefje over en alles staat recht. Volgens mij heb ik zojuist een stukje familiekarma opgelost.
